Bajt po raz enty

O psa dopytywała Maryna.
Może i inni czytelnicy nie znają mojego ulubieńca, więc pozwolę sobie o nim napisać. Jest to mój trzeci pies zabrany ze schronu, inne były kupowane.

Ponieważ nie lubię uogólnień typu: "Miłość psa ze schroniska jest największa na świecie" lub "Tylko pies ze schroniska jest największym szczęściem" pozwolę sobie o nim napisać po raz kolejny.
To co mnie spotkało - udało się.
Zawsze będę twierdzić, że do pełni szczęścia nie LITOŚCI, ale ROZUMU trzeba.
Trzeba znać swoje możliwości finansowe i psychiczne, trzeba być przygotowanym merytorycznie, trzeba zgromadzić maksymalnie dużo informacji o zwierzaku.
A potem oczywiście dać DOM i dać SERCE.

Oczywiście, w pewnych wypadkach wystarcza 30 zł na opłatę schroniskową, ale w większości trzeba od razu mieć trochę więcej.
Ja na Bajtka w pierwszym dniu wydałam 400 zł, a leczenie zamknęło się kwotą 1500 zł.
Wiedziałam, że zabieram psa bardzo zaniedbanego, zaawansowaną grzybicę uszu, poranione jądra dostałam w gratisie jako niespodziankę.
Podkreślam - nie jest to norma!
Psy ze schroniska bywają w świetnej kondycji, ale ze 200 zł warto zabezpieczyć na pierwsze wydatki.

Niestety, chwilówki litości często kończą się oddaniem zabranego psa do schroniska (lepiej to niż wyrzucenie psa na bruk), niektórym mogą się dopiero w domu oczy otworzyć, że taki a nie inny wybór jest błędem.

Wiem co piszę, bo sama musiałam tak zrobić.
Pies, którego kiedyś wybrałam w schronisku, bez informacji, bez obserwacji, okazał się bardzo hałaśliwy, gryzący meble, dzieci, atakujący ludzi mijanych na klatce schodowej, nie mógł zostać ani 5 minut sam, a smycz to była jedna wielka porażka. Załatwiał się wyłącznie na dywanie, a spacer polegał na pilnowaniu odległości od innej osoby, aby nie złapał zębami. Spuszczony wiał na oślep.
Psa tego próbowaliśmy przez 2 tygodnie poznać, przyzwyczaić się do takiego zachowania, niwelować agresję. Nic z tego nie wyszło.
Z wielkim wstydem i poczuciem klęski oddaliśmy go do schroniska.
Sąsiedzi, wiedząc co przeżywam mówili abym po prostu drzwi otworzyła, a pies by nawiał sam.
Nie można tak jednak zrobić! On musiał mieć inną rodzinę, inny dom.
W każdym schronisku można psa oddać, pamiętajcie o tym.

Często pies traci rację bycia w domu, gdy nagle brak chętnych do wyjścia o 2:30 w nocy gdy pies ma niestrawność.

Bierzcie ludzie psy ze schroniska, ale pytajcie, pytajcie, pytajcie!
Wszystkiego Wam obsługa nie powie bo nie wie, ale intuicja, kilka wizyt przed adopcją, Wasze otwarte Serca dopowiedzą wiele!

A potem już z górki :)))

To Bajt.
Zabrany ze schroniska "stary" cocker spaniel o lekko seterowatym wyglądzie.
Nikt go nie chciał, bo miał ok 5 lat i nawet nie był zabrany do domu na obserwację. Ludziom się wydaje, że taki to zaraz zdycha.
Dzisiaj ma lat około 8 i zachowuje się jak młodzieniec w pełni sił. Ma wszystkie cechy płochacza. Ma wszystkie cechy spaniela, mam na myśli psychikę. Dokładnie takiego psa chciałam.


Tu opisałam pierwsze chwile w naszym domu.
O wzajemnej tolerancji moich zwierząt pisałam TU.
Tak pisałam o rocznicy pobytu Bajta u nas.
A tu poszukiwałam wiosny z Bajtkiem.

Pies ma album Tu oraz kilka jego fotek jest TUTAJ. Muszę uzupełnić foty, bo na dysku masa.

Pies uczestniczy czynnie w naszym życiu, wymaga tego szacunek dla innej istoty.
Mnie jednak najbardziej uwielbia. A ja jego :)))).
No....co będę udawać oschłość....kocham tego psa po prostu.
Jest moim szczęściem i radością.

Nienawidzi natomiast Syna, miłość do niego uleciała nie wiadomo kiedy, łazi za nim i gdera, ugryzł go kilka razy.
Staramy się o poprawę relacji. Syn wychodzi z nim wieczorami, często daje zwierzakom jeść, aby pies go kojarzył z przyjemnościami. Ale coś tkwi w psiej psychice głęboko, jakiś uraz, jakiś błąd....
Zaznaczam, że pies nie został skrzywdzony przez Syna.

Jestem przygotowana na to, że gdyby agresja nabrała rozmachu, będę musiała Bajtka uśpić. Podłożem może być choroba psychiczna.
Mam wrażenie również, że długie i kosztowne leczenie uszu zaniedbanych w schronisku mogło spowodować częściową głuchotę i czasem pies nie do końca jest zorientowany co się dzieje, stąd takie powarkiwania.

Ale na razie od pół roku się nie kłóci z dzieckiem, więc może przeszło?

Nadal nie znosi ludzi w czerni i wielbi staruszki.
Rzadziej wyje gdy dobiega go dźwięk syreny. W samochodzie wyje, chce poprowadzić i musi wyglądać przez okno. Nawet tabletki nie pomagają, pies po nich pełza i wyje nadal. W dłuższe trasy jak jedzie ze mną robię mu strzał akupunkturowy w łeb i tylko to jakoś pomaga. W domu na szczęście nie wyje bez sensu i na spacerach jest idealny.

KOCHA inne spaniele i setery! Nie znosi niektórych owczarków niemieckich i dochodzi czasem do ataku z Bajtka strony, częściej jednak udaje, że nie widzi wroga. Woli unikać starć. Szacun ma dla amstaffów, bokserów i grubych psów.
Wkurzają go foksteriery i pudle, ale tu raczej warczy niż gryzie.
Małe kundelki, psie panie i szczeniaki są bezpieczne. Labradory z kolei atakują jako pierwsze Bajtosława. I to prawie każdy napotkany zieje jakąś nienawiścią do Rudego.

Żołądek ma delikatny, uwielbia ludzkie jedzenie i ciasta, chleb z masłem też jest przysmakiem. Niestety wredna Pani daje żarcie dla zwierząt i często gotuje psu ekstra papu i nie pozwala żebrać. Udaje jednak, że nie widzi jak pies odkurza resztki, które spadły "niechcący".
Szkodzą mu kości. Kiedy zaczyna cierpieć na niedyspozycję zajada porcję suchego Chappi i wraca do normy. Lubi też surowe płatki owsiane z dodatkiem oleju lnianego.
Bruno (rudy kot) pilnuje, aby najpierw pasza trafiła do kocich paszczy i sprawdza, co Bajtek ma w misce. Dopiero kiedy kot odejdzie wolno podejść Bajtkowi. To zwierzaki same sobie tak ustaliły.

Nie chciał Bajt spać w wyrku pontonowym, które mu uszyłam duże, na gąbce 10 cm, gdzie mógł się wyciągnąć i dodatkowo wyposażyłam w pikowany kocyk.
Kocyk służy teraz do okrywania siedzenia w samochodzie. Łoże Bajtusia trafiło do schroniska. Natomiast kupiłam mu najzwyklejsze posłanie w sklepie i teraz jest szczęśliwy!


Kiedy zapada w sen biegnie i poszczekuje cichutko, uszy na zmianę wywala na zewnątrz, dalej udziela w nim gościny kotom, ale coraz częściej jest u siebie.
Temu psu buda potrzebna i ciasny kącik, aby mógł się wtulić.


No chyba, że się jest w nogach u Pani, tam to pies żadnego umiaru nie ma:







I pewnie myśli: Dobrze, że ta dobra Kobieta w nogach przezornie polarek kładzie i nie kłapie za dużo jak to baba.