Ślimak, ślimak wystaw rogi!

Nigdy żadnego celowo nie zdeptałam, nie uśmierciłam.
Winniczki okupujące mój ogródek starannie omijałam lub przenosiłam w dalsze miejsce.
Same sobie poszły bandą całą, kiedy w końcu wszystkie dzikie chaszcze znikły.

Jako dziecko do domu znosiłam ślimaki wiaderkami, chowałam je w pokoju i z frajdą obserwowałam jak suną po ścianach malując na nich połyskliwe pasy. Oczywiście i trawy im niosłam i sera i kwiatki. :))))

Moja Mama nigdy mi złego słowa nie powiedziała, ba nawet nie odczułam, że ona wie o mych niecnych sprawkach, bo ślimaki dziwnie znikały, a nigdy nie odkryłam bodaj kawałka muszelki.
Musiała je wybierać i wynosić cichaczem.

Potem  w akwarium trzymałam, rozmaite rzeczne.
Fascynujący świat! W morskich jestem zakochana, sami zobaczcie jak pięknie wyglądają.
Ale nigdy nie miałam morskiego akwarium, więc polubiłam muszelki i to był mój zastępnik.

Można podziwiać, można się zafascynować.... do czasu.

Pojechałam do Warszawy. Z Warszawy pod Sieradz w okolice mnogie do Rodziny. Spod Sieradza do domu.
Wystarczył jeden bak na całą podróż, wskaźnik stale wskazywał znaczne zapasy paliwa.
Trasa którą jechałam nieszczególnie przyjazna, albo stale miejscowości, albo roboty drogowe.
Ale tam gdzie można było to się rozbujałam i owszem, stare fordzisko jak bolid szedł i nie bał się niczego.

Spod Sieradza do domu dziecięcia, które ze mną się na wakacje wybrało dojechałam w dwie godziny. No nie jest to czas długi na tyle, by auto się zmęczyło.
Pogadałam chwilę, siadłam znów za kierownicę i do swojego domu.
Już blisko, dojeżdżając do skrzyżowania auto zgasło. Odpaliłam, pojechałam. Za chwilę kolejny taki manewr.
Stanęłam pod domem. Połowa baku wg wskaźnika. Pomyślałam - auto przegrzane.

Na mój samochód rano czekał mąż, który swoje odstawił do warsztatu i miał używać mojego.
Jakoś nikomu do głowy nie przyszło, że stan wskaźnika może być błędny.
Ba, od kiedy nie mam pracy, nie mam środków by choć raz w całości napełnić bak i nikt nie wie, ile ja mam pojemności całkowitej :))).
Leje się za 50 dych na krótką trasę, za 200 na długą i voila!
No i chechłał, chechłał i zachechłał!

Jeszcze się przebiegł na stację z kanistrem, jeszcze wlał paliwa, ale auto już było obrażone!
Telefonicznie poprosiłam nieocenionego Pana Od Samochodów by odpowietrzył diesla. Ten zaraz zabrał się do dzieła.

A tu moja córcia w szpitalu - młody bóg się rodzi - znajomi na mieście - ja na czatach przy aucie!
Mechanik odpowietrzył, zalał gardło diesla świeżą partą oleju napędowego. Silnik zabrzmiał.

W końcu ruszyłam szybko do dziecka, w drugi koniec miasta - Babcia do Wnusia - na biało, w obcasach!
Ujechałam półtora km i poczułam brak mocy, opad sił.
Nie ma mowy, bym ten czołg sama zepchnęła (na biało, w obcasach), więc przylgnęłam sobie do pasa prawego, awaryjne zapodałam i jadę 4 km/h przez most, z górki lekko przyśpieszając i skręcając w boczną uliczkę, by tam trupa schować.

Nie było też już mowy bym zdążyła ze znajomymi się zobaczyć przed ich odjazdem.
Do dziecka mnie Zięć zawiózł, a potem na drugi dzień sholowaliśmy bolida do Majstra.
Najbardziej martwiłam się o worek ziemniaków com ze wsi targała, czy w upał mi te ziemniaki nie wypłyną :), bo nie po drodze je było wyjąć wcześniej.
I kolejny dzień czekania.

W końcu Majster dzwoni, że wszystko ok. Każe zejść na dół i uśmiecha się dziwacznie.
W ręku trzyma torebusię i podaje mi ją ze słowami: - To przyczyna awarii!

Mistrzu z przewodu paliwowego wydłubał ŚLIMAKA!

To ta ogrodowa, czarna gadzina.

Jako, że nie nabywam paliwa na prywatnych stacjach, tudzież z własnych studni na podwórkach zdziwiłam się i osłupiałam!
Mistrzu rzekł, że gadzina może tkwiła tam kilka lat, ale babcina noga na pedale gazu ją wdmuchała dalej i się zatkało! Ktoś kiedyś nakarmił gada paliwem ze ślimakiem.
Znak tego, że jeździć należy wolno i spokojnie. By zleżałe ślimaki dna się trzymały!
I nie zmuszały do wydania ostatnich pieniędzy na Pana Majstra miast na miły koniec lata!

Mimo wszystkiego, nie będę ich mordować ;)))))