Magiel zakładam!

Przed Świętami na czas szyłam Łąkę Oli.
Czas nieubłaganie się śpieszył, a ja z nim. Wszystko miałam obmyślone jak w zegarku, bo sam pomysł długo dojrzewał, ale w działaniu to ja szybka jestem.
Wyznaczyłam sobie nieprzekraczalny czas:
- dzień pierwszy - aplikacje
- dzień drugi - szycie wierzchu
- dzień trzeci - zszywanie i pikowanie
- dzień czwarty - kołdra się pierze i suszy
- dzień piąty - wylot!

Patchwork ma to do siebie, że cały czas się go prasuje. Właściwie cały czas powstaje na desce, a potem niezbędna jest podłoga. Na nic nam pikowania jak te szmaty z wierzchu i tyłu będą wymiętolone i krzywo uszyte. Nijak to nie mój styl.
Prasowanie drugą mą naturą, poza recyklingiem.
Lubię to zajęcie i lubię porządnie wyprasowane i gatki i ścierki.

Jeszcze przed rozrywką zepsuło się moje najlepsiejsze żelazko. To miało być cacko do końca życia. To dla podkładki do tego żelazka szyłam ochraniacz.

Wzruszyłam ramionami i wyjęłam drugie żelazko.
A to skubane poprasowało pół dnia i zepsuło się.
Oba wrzuciłam do pudełka dla majstra żelazkowego i tu nerwy puściły. Zryczałam się, bo zegar odmierzał czas, a ja nie miałam czym prasować.

Przypomniałam sobie o maleńkich żelazkach turystycznych.
Zaglądam w szafę, wyjmuję pierwsze......Małysz radziecki! Z kontrolką!!!!

a na rękojeści widzę pęknięcie i odłażącą obudowę!!!!
Oczywiście SAMOSIĘ!!!!! I nikt się nie przyznaje do zrzucenia żelazka!

Ja się prądu boję, bo to niewidzialny wróg i nie będę takim prasować.
Ale Kankanka ma jeszcze sympatie gruzińskie i ma żelazko z tamtych stron!

I to cacko wyprasowało dzielnie cały wierzch przy zszywaniu! Obficie skrapiany łzami kankankowymi więc nie trzeba było pary.
Dobry Mąż poleciał Matce swej jedynej wyrwać żelazko z dłoni podczas prasowania obrusów świątecznych. Wyrwał!
Na tyle skutecznie, że jak przybiegł do domu to Kankanka chlipać nie przestała, bowiem żadne z nich nie pomyślało, aby wcześniej wylać wodę z żelazka teściówki i całość była tak przemoczona, że wypadało postawić niezbędny przedmiot jako dekorację na kaloryferze.
Oddałam po ususzeniu gada bez foty pamiątkowej, bo czymś takim to można sobie nogi ogrzewać, a nie prasować!

Oczekując wysuszenia Małżon podrapał się w łepetynę i zakrzyknął radośnie, że w tajemnicy sto lat temu kupił SOBIE małe turystyczne żelazko!
Odpakował z firmowego opakowania składaka:

Składa się to na płask i nawet ma zbiornik na wodę, w którym mieszczą się ze dwie łyżki wody.
To-to wyprasowało drugi raz wierzch.

Wkurzona małością i będąc równocześnie w trakcie sprzątania zakamarków domowych pożądliwie patrzyłam na inne swoje skarby:

Pierwsze, przechowalnia szyldziku i orderów radzieckich rozmaitych używanych przez Kankankę do przebierania na rozmaitych imprezach (przebieram się i bardzo ładnie mi w stroju komisarza!)

To oczywiście żelazko na węgiel, mało sprawne zresztą :))))

Kolejne - turystyczne sprzed wieku - rozgrzewane było na gorącej płycie i nie sądzę by na wczasy je zabierano - raczej służyły do szybkich poprawek:

I ostatni staroć, żelazko gazowe. Tak, tak - gazowe!

Długo sądziłam, że to też żelazko z duszą, która zniknęła na przestrzeni lat, ale kiedyś byłam z uczniami w muzeum i zobaczyłam identyczne! Tym otworem stawiano je nad płomieniem gazowym z kuchenki lub nad innym źródłem ciepła i poprzez otwór ogrzane powietrze ogrzewało całość.
Rączka się komuś upaliła podczas prasowania chyba, ale muszę Wam się przyznać, że próbowałam i prasuje doskonale! Tylko trzeba łapać przez szmatkę.
Stopa jest równa, ciężar właściwy i tylko dzisiaj ciężko biegać z tym z pokoju do kuchni co chwila.
Ale pojawiła się kolejna alternatywa wyjścia z impasu.

Będąc lekko pocieszona świeżo obtarty mokrą szmatą majdan ustawiłam na babcinej szafie tak jak zwykle stoją.

Na ten nie uruchomiony pomysł nadeszła córcina pomoc i pożyczono mi kolejne żelazko:

To i na prąd, i temperaturę można ustawić i nawet wodę nalać i para wylatuje dołem! Radości nie było końca, bowiem naprawy tych lepszych żelazek odłożyliśmy na "po samochodach".
Ten skarb wyprasował do końca kołderkę i cały zestaw świąteczny. Polubiłam go.
Oba najlepsiejsze dziecko zabrało do siebie i szukaliśmy trochę gwarancji, niestety już po i dlatego pojadą do naprawy. Gdybym miała ten śrubokręt specjalny już bym im we flakach siedziała, ale nie mam.




W Wigilię spod choinki rozległ się głos anielski Syńcia - Mamo, to dla ciebie!
A ja zobaczyłam ogromne pudło w jego rękach i powiedziałam, że ma je postawić, bo w środku są pewnie prezenty dla innych i ma je wyjmować i czytać kolejne wizytówki.
On twardo - To twoje! i postawił mi je obok.

Zaglądam pod papier....... widzę..... nie dociera......wyjmuję.......

Stacja parowa!

Żelazko systemowe Perfect Care! 

To moje najlepsze  do tej pory miało w uderzeniu moc pary 120g, to cacko ma 260, a na stałe używa 120.

Nie ma regulacji temperatury, prasuje równocześnie i len i bawełnę i tworzywa sztuczne. 

Oczywiście trzeba uważać na ozdoby zwłaszcza na ubrankach dzieci, ale jeśli bluzę z nadrukiem prasuję z tyłu to ona z przodu jest wyprasowana! 

Pościel mogę wyprasować z jednej strony. Ubrania na wieszaku w pozycji pionowej.

Para powoduje, że ubrania się odświeżają i miękną. 

Obowiązkowy więc u mnie płyn do płukania będzie oszczędzany. 

Obawiałam się świecenia - nic z tego, tu mi podkładka nie jest potrzebna, dżinsy się nie błyszczą. A wody jak naleję to mogę prasować i dwie godziny do upojenia. 

Podkładka do tkanin delikatnych poszła do córki. 

A ja ogłosiłam, że otwieram magiel domowy i poprasuję moim dzieciom, bo teraz to chwila!

I wiecie co mnie jeszcze cieszy? 

Jak fajnie do mnie Filipek gada, gdy parę puszcza w przewodzie! 

Star wars normalnie! Albo dźwięki jak w filmie Gandahar!

Ten prezent dla mnie wymyślił Zięć - ten od Szybkich i Wściekłych :), dostali oboje z żoną stosowne opierniczenie i zapytanie właściwe teściowej : Czy wyście się ochlali, czy naćpali???????

Na osobności Teściowa z Teściem jeszcze podkreślili ważność swego sądu: Po..@%$*&^%.. ich!

A Zięć jest podejrzany dodatkowo o niespożywanie leków właściwych swej chorobie tylko jakichś medykamentów od znachora, więc gorze mu, gorze.

Ale cieszy cacko okrutnie, oj okrutnie. 

Ogłoszenie:
Nie będzie mnie jakiś czas stale na blogu, postaram się, ale w styczniu i lutym mam łącznie około 15 imprez rodzinnych, mam masę zaległości i sporo do zrobienia spraw życiowych zaległych.
Przepraszam, ale oby do wiosny, po 15 marca zyskam czas.
Jestem chora nie wiem na co (jakiś problem z krążeniem, ciśnieniem i bólem stóp okrutnym), mam dorywczą pracę do wieczora i muszę po kolei poukładać wszystko.
Czytam pocztę na bieżąco, będę gościem u Was, ale przepraszam - mogę nie mieć czasu napisać u Was niczego.
Chwilowo więc niemoc blogowa nastąpi.
Post napisany długo wcześniej przed publikacją. Już mnie wcięło na dobre.