Handlara

Zawsze o poranku wychodzę z domu, ludzie śpieszą się do pracy, a ja popylam ze spanielem na odludzia.
Włos wkładam w czapkę, makijażu nie używam o tej porze i szczerze mówiąc nie marzę o spotkaniu kogoś znajomego w takim dizajnie.
Dziś było podobnie.
Lecimy!
Psa nawet popędzam, by mi się nie załatwił na chodniku, pod przedszkolem tylko dotarł z potrzebą na dzikie łany niedaleko.

Naraz słyszę - Antonina!!!!!!
Odwracam się, a tu mój koleżka śmieszka, co niedaleko mieszka ;) Pietruś!
Tak mnie nazywa od czasu kiedy pracowaliśmy drzwi w drzwi w dwóch zaprzyjaźnionych firmach.
A w ogóle to razem chodziliśmy do liceum.

Moje liceum nie wykształciło w nas chęci zostania prawnikami, księgowymi, urzędnikami - brzydziliśmy się takimi zawodami. W poważaniu wtedy była psychologia, wszelkie filologie, geografia, geologia, nawet na czystą w formie matematykę parę osób się wybrało, również szkoła teatralna zyskała kilku adeptów.
Życie to jednak szybko zweryfikowało.

Pietruś poszedł na filozofię i jak przystało na filozofa, kilka lat później założył z kumplem skład drewna.
Maleństwo. Na składzie stałym bodaj 2 kubiki desek, na samochodziku maleńkim też troszkę, reszta gdzieś na podorędziu.
Kumpel Pietrusia to był brat mojego wiceszefa, prezes natomiast - człowiek o wielkim sercu za kołnierz nie wylewał. I niejednokrotnie odbywały się "spotkania z kontrahentami" w czwórkę.
Co ja się natłumaczyłam, że takiej faktury, gdzie jak byk stoi "wódka i zakąska" to ja zaksięgować nie mogę. No nijak i już.
Wtedy "usługa gastronomiczna" mogła przejść ze wskazaniem komu ową usługę świadczono :)))).
Najbardziej pilnowali, by się wirtualnie nie upijał jeden i ten sam prezes innej firmy :))))

Nadszedł dzień bezruchu, a więc nasi prezesi postanowili poświadczyć sobie usługi gastronomiczne.
Coby nie zamykać budy na spust, a tam był telefon stacjonarny - poproszono mnie, bym od czasu do czasu telefon z drewutni odebrała.

Może 5, może 10 minut zajęło mi przestudiowanie kartki A4, na której miałam asortyment z cenami brutto, netto i szczegółami.
Najbardziej popularnym towarem miały być deski.
Tarcica OBRZYNANA  i NIEOBRZYNANA.

Pietruszka jeszcze przekazał, że najprawdopodobniej nikt nie zadzwoni, bo kicha i w ogóle trzeba interes zamykać, i nędza okropna. Ale jak by co to mogę wedle siebie rabat dać jak mnie serce ruszy.

Poszli! Pojechali z kierowcą znaczy.

Jednym półdupkiem siedziałam w swojej firmie, drugim obok.
Naraz.... zadzwonił niespodziewany wcale telefon!
- Drewutnia taka a taka, dzień dobry!
- Ja proszę pani chciałbym zakupić deski....
- Jakie deski pana interesują? Może tarcica? Mamy tarcicę OBRZEZANĄ I NIEOBRZEZANĄ!

Facet po drugiej stronie zamarł.... przełknął głośno ślinę:
- Jakie ma pani?????
- deski OBRZEZANE  I NIEOBRZEZANE!
- to ja bym... te obrzezane..... po ile????

Tu się nie patyczkowałam, podałam cenę z kartki.
Facet zaszeptał znów:
- Wie pani, obrzezanych nigdzie nie ma, to ja kupię u was, ja bym tak z osiem kubików, może być w kilku dostawach....
- Nie ma sprawy! Jak pan kupuje 9 to dam panu gratisowy dowóz!

Facet zadeklarował 9.
Umówiłam go na przesłanie zaliczki za pierwszą partię, podałam numer konta wyszperany szybciutko z faktury i biorąc pod uwagę czas zmartwchwstania moich kolegów określiłam termin na pojutrze pierwszej dostawy.
Do końca tego dnia nie zadzwonił żaden inny telefon.

Kiedy na drugi dzień lekko zmasakrowany Piter & Company pojawili się w firmie, przekazałam com uczyniła w ich imieniu.
Piotrek zbladł.
- Antonina!!! Za takie zakupy to my dajemy najmniej 10% i gratis transport z wyładowaniem!
- No chyba mojego słowa zmieniać nie będziesz! Facet ma na budowie osiłków. Łyknął cenę, towar masz dobry, tylko handlować nie umiecie! A co to, gazik na wodę jeździ?????

Z niedowierzaniem jeszcze sprawdził, czy dotarł przelew. Dotarł. Wiec panowie mieli co robić przez cały tydzień, bo jak już zawieźli pierwsze kubiki na budowę, to potem z obłędem ściągali z pobliskich tartaków i składów odpowiednią tarcicę.
W końcu przy dostawie wydało się, że zmieniłam nazwę towaru i to był lep na muchy!
Piotrek w końcu przy podziękowaniach wydusił - Ale wiesz co, Antonina, ten gościu nie jest starozakonny!

No może i nie jest, ale może miał potrzebę użyć tarcicy OBRZEZANEJ!

Napisałam to wspomnienie, bo z samego rana Piotrek uśmiał się znów i opowiedział swojemu towarzyszowi jaka to ze mnie handlara.
- Panie, Antonina diabeł nie baba!

Zdziwił się bardzo, że z takimi talentami to ja pracy szukam.
Trzeba będzie poodnawiać może znajomości z drewutniami :)))))