Laleczki Aneczki i "MaAnia"

Mała dziewczynka gdzieś we mnie tkwi i też mam lalki!
Nie jestem jednak zafascynowana nimi  bardzo, więc nie kupuję na aukcjach, nie znam się na nich i nie będę pewnie poszerzać kolekcji o wartościowe okazy.
To co mam - to dzieło przypadku:

Lalki porcelanowe:
Blondynkę kupiłam sobie na 35 urodziny, strasznie mi się spodobała, a kapelusznicę znalazł mi zięć na opustoszonym strychu domu do kapitalnego remontu, gdzie tkwiła za kominem w stanie agonalnym.
Po umyciu, opraniu i odzianiu jest sprawną pozytywką z piosenką świąteczną i kręci głową

Lalcie były w kąciku kołowrotkowym, teraz leżą w pudełku i czekają na nowy dezajn.

Zieloną szmacianą kupiłam za złotówkę, bo miała zielone włosy i można jej buzię pomalować dowolnie, też czeka na czas i mój pomysł na przebranie:

Matrioszki - ulubione laleczki, jedna pojechała do miłej panienki:

Zabawki szmaciane - Żaba od Doroty ze Świdnicy i Tilda od Marty wygrana w candy są ze mną cały czas, zmieniają miejsca, Zajączkowa Tilda najczęściej na mojej kanapie poleguje.

a Żaba obecnie wita mnie z koszyka robótkowego. Słodziaki!

Ulubionym misiem jest taki włóczkowy - otrzymałam go od Marzenki i bardzo go lubię:

Inne miśki też są sympatyczne

Zajączki siedzą blisko szydełek

A blisko drukarki miejsce zajęła  Heksa, do której ja sama robię się coraz bardziej podobna:

 Tu jest moja lalka, którą kupiła mi Mama w Kołobrzegu, ma teraz ok 25 lat, zdążyła swój włos utracić, więc jak moja córka swoje warkoczyki odplotła - zrobiłam lalce nowe kudły:

Siedzi koło książek i bardzo ją lubię za wygląd! Powinna dostać nowe ubranko.Zrobiłam jej grzywkę. Sama lala jest malutka - ma ok 12-14 cm jak siedzi.

Ale najlepsza, najcudniejsza, najulubieńsza to ta lala:

Lalę kupił mi mąż, kiedy dogłębnie mu wytłumaczyłam, że można zrobić osobistego manekina oklejając się taśmami z klejem, kilkoma warstwami płótna, rozcinając formę na plecach, ponownie sklejając, wypchać odwłok czymś w środku (trzeba kupić niewiadomogdzieizaile), uffff..............
Jeszcze potem snułam temat, że trzeba znaleźć stolarza, aby wytoczył kółka na ukrycie dziur po ramionach i na szczycie szyi, potem trzeba stojak zrobić koniecznie i w końcu uff... że to wszystko oczywiście jest do wykonania i ja tylko "niewielkiej pomocy potrzebuję" i "chodź, zobacz jak taki manekin wygląda" - pociągnęłam Lubego do sklepu a tam, tadam wyprzedaż manekinów po 90 zł!

Nie wzruszyło go to, mnie też, bowiem u wejścia witał manekin posągowej kobiety, dalej kadłubek dziecięcia lat 6. Ale posiałam ziarno, posiałam.

Wieczorem liczył coś, patrzył w konto, znów do portfela, zamyślał się udając, że film ogląda i w końcu wydusił wręczając stówę:
- Leć i kup!!!!

No to zażyłam następnego dnia dawkę ibupromu, bom wtedy powłóczyła odnóżami i poleciałam!

Na szczęście, kiedy rozejrzałam się po sklepie ujrzałam w najdalszym kącie sobie podobne maleństwo, myślałam, że ona za chuda, ale kiedy Pani Sklepowa użyła miarki okazało się, że to-to ma moje wymiary!
Czym prędzej kadłuba wpakowałam do dwóch toreb i pognałam do domu.

Pies przywitał lalkę jak prawdziwą osobę, witał się i przymilał, skakał dokoła i węszył pół dnia.
Nie można było go klepnąć, bo stawał w obronie.

A ja zyskałam od 10 stycznia ulubienicę, którą mogę dowolnie ubierać.

Tu ma na sobie mój komplecik uszyty samodzielnie jakieś osiem  lat temu. To kurteczka, spódnica i mam jeszcze spodnie rybaczki. Wymiętolone, ale nie chciało mi się prasować do zdjęcia.
Wymiary mamy identyczne, tylko ja mam plecy proste i biust wyżej, więc muszę i tak uważać przy mierzeniu, ale do demonstracji się nada!
Poza tym ona jest ze sprasowanego styropianu, idealna do blokowania! A skórę ma ściąganą :)
Wzrost ma regulowany i mojego nie przekracza! Na głowę mi nie napluje!
Już powiedziałam Chłopu, że gdyby chciał mi jakąś awanturkę zrobić to może iść do pracowni i tej tam poubliżać do woli! :)

No i imię, trzeba było zaraz tą moją pomocnicę nazwać.
Dałam jej na imię "MaAnia", bo manekin, bo Ani, bo Ania ma manie rozmaite.