Rozpacz bezdenna

Mimo pięknego kolorku ostatnio farbowanej polskiej owcy górskiej:

Mimo wspaniałego odkrycia w Ikei i popakowania czesanek i wełenek w takie pyszne woreczki:

Mimo pracowitego poskładania każdego kawałka szmatki w odpowiedni format:

Nie idzie tak jak sobie umyśliłam robota.

Cierpliwie wywalając kolejne zwierza z pudeł spędziłam na klęczkach 3 dni i myślałam, że lada chwila kończę.:

Sama sobie gospodarowałam, nie łkałam i nie prosiłam o wsparcie. Do dziś.

Wczoraj umyśliłam sobie sprowadzić na pokoje skrzynię ze skarbami ze strychu.
W stanie obłąkanym była.
Ale pomyślałam, że odkleję starą okleinę, całość zeszlifuję, rzucę kolorek i będzie gdzie chociaż chwilowo schować ocieplinę, stertę wkładów do poduszek dla Domu Dziecka, na to pryzma do prasowania i jak drzwiczkami huknę da się żyć!
Umyłam:

Oderwałam paskudną warstwę sklejki z tyłu:

Przez mokrą ścierkę prasując usunęłam folię.
I załkałam, bowiem nie potrafię zmyć niczym tego kleju. Cała skrzynia lepi się. Szlifować też próbowałam - klej się kulkuje i łączy z pyłem nie schodząc z powierzchni.

W łzach mnie mąż pociesza, ale nie pomaga.
Już nawet byłam skłonna odstąpić od pomalowania tego na ludowo, folia ponownie nie wchodzi w rachubę, ta skrzynia jest bardzo zniszczona i rogi ma poobijane, nie wyjdzie.
Spędziłam pól dnia w necie szukając kleju, który użyty na ten stary pozwoli okleić lnem.
Co chwila dostrzegam problem nie do przeskoczenia i ryczę.
Już sama nad sobą się użalam.

Poza oczywistym problemem mieszczenia się w budżecie to jeszcze nigdzie takiej skrzyni nie ma.
Może sprawę pustej ściany by załatwiły ze dwie komódki sosnowe z Ikei z szufladami, ale to nie ten program.
Przyzwoitsza komoda nie wchodzi teraz w rachubę.

Pan mąż już ma dość, obiecał, że zrobi na wymiar taką z paździerza. Może to i dwa lata potrwać.
Żałość i bałagan pozostają.

Drzwiami pcha się Teściówka zza małymi spodniami, zza małą marynarką, z pchaniem mnie do spraw bytowo-rodzinnych. Mam dość wymyślania mi przez nią zajęć dodatkowych.
Zaczynam być zła, wściekła, zaczynają fruwać manele w domu, bo ja utknęłam przez jedną durną skrzynię.
Wczoraj, aby przyłożyć łeb do poduszki na drzemkę musiałam wszystko pieczołowicie ułożone na kanapie zwalić na podłogę. Potem oczywiście ułożyć na nowo.
A przed chwilą słodki głos mnie pyta, czy już załatwiłam kurs synusiowi!!!!!!!!!!!!!!!!

Kiedy?! Ja się pytam szanowna słodka. Kiedy?!

Mamusia nie jest zorientowana co i jak, kiedy i po co. Specjalnie, bo plotkara.
Nie wie, że ja z bardzo ważnego powodu jestem w domu. Mało kto wie, tylko najbliżsi.
I ten stan rzeczy może jeszcze potrwać. I nie jest to nawał obowiązków domowych.
Uff, jaka jestem wściekła!

Gdzie się podział ten mój optymizm!!!!!!!!!!!!!

Chyba się walnę na drzemkę, bo mimo adrenaliny ciśnienie 80/45 i wytargam potem sprzęt audio z jednego kąta w drugi.
Poprzez piękne woreczki przełażąc oczywiście i psa, który na złość - im ja bardziej wybuchowa - tym on coraz mnie bliżej.
Nadmiar energii każe mi iść na wojnę jakąś.
A powinnam dziubać golfiki.