Skubana wrzosówka we wrześniu

Kankanki tak normalnie to nijak zaprosić.
Rankiem polazła (w gościnie będąc) na podwórko - z fajką wtedy w zębach.
Rozejrzała się, popaliła, peta zgasiła i porządnie zaniosła do kontenera.

A tam! Łypnęło coś w worku futrzastego!
Ani się zastanawiając pomacała lekutko najpierw, bo sprawdzała czy to-to zwierzę jeszcze ma w sobie czy tylko futrem daje po oczach.  Wyglądało na dalszy ciąg bez sensacji.

Poleciała do Gospodyni z informacją.
Ta w śmiech i rzekła, że to wczorajsza decyzja Ślązaczek i niniejszym w kontenerze znajduje się runo wrzosówki z chorzowskiego zoo.
Wywalone bo cośtam, cośtam.

- A to ja sobie wezmę!

No i Kankanka nie bacząc na okna, ludzi, jak ten lump zanurkowała i wyłowiła całe runo. Otrzepała, wpakowała w torbę, do dom przywiozła i wyprała.
Kolory śliczne, a i włos inny niż wrzosówka Owcy Rogatej, więcej puchu mająca.
Może z merynosem jakimś wymieszana, albo styl życia spowodował, że dość mało było w niej ostrego włosia okrywowego.

I była Kankanka w kolejnej gościnie, właśnie u Owieczki. 
Tam całą bandę nakarmiwszy serami, napoiwszy sokami z bzu uszczęśliwiła Rogata Kankankę workiem marzanny!!!!!

Na czym by tu poeksperymentować????
Na cudzie z kontenera!

Całość wrzuciłam do gara. Zasypałam marzanną  i pozwoliłam wełnie popyrkać do godziny. Utrwaliłam octem. Runo było całe i miejscami uciśnięte, a poza tym nie prałam tego pod farbowanie i gdzieniegdzie trochę lanoliny zostało.

Tak cudnej etoli można by mi pozazdrościć i bym ją już w tej postaci zostawiła, gdyby nie fakt, żem teraz niska i gruba, a taki nadmiar szczęścia na ramionach to tylko na wybiegu lub na stojaku w galerii :)

Rozmemłałam runo i to co uskubałam palcami uprzędłam na kołowrotku. Skubana wełenka miała rozmaitą grubość i cudne bąble potworzyłam. A że kolor cokolwiek odważny do mej cery to zgasiłam tę jesień drugą nitką.

To też singiel - wełna owcza w trzech kolorach: białawy, brąz naturalny i właśnie część podfarbowana w marzannie. Ów cud pochodzi z kolei z piwnicy sieradzkiego domu, gdzie moja kuzynka złożyła w ofierze swetry zrobione z ręcznie przędzionej wełny przez Jej Babcię.
Wełna pochodziła z lat 60.

Tu widać fakturę i prawie identyczny kolor.

Wyszło mi tego podwójnej nitki 416 metrów.
Na drutach nr 6 zrobiłam kamizelę od góry. Bez guzików, ale można ją sobie spinać broszami rozmaitymi.
Jest na mnie "za tyłek".

Tu brosza ufilcowana przez Gaję z alpaki. Tą cudną broszkę dostałam do dekoracji czapkoszala ze spaniela, ale i do kamizelki jesiennej bardzo pasuje.
Uwielbiam te kwiaty.

Noszę po domu i wygrzewam plecy. Katar mnie dopadł nieziemski i ciepło na grzbiecie od owiec rozchodzi się bardzo szybko.
Dla własnej wygody chyba doszyję jakiś jeden guzik "u szczytu" jednak.
Coby nie mówić to lekkie podgryzanie czuć. Mnie ono nie przeszkadza. Łaszek jest do noszenia na coś pod spodem, ale na pewno mniej gryzie niż owca górska. Schnie błyskawicznie.

Tym samym jest to odzew na Jesienne Wyzwanie u Prząśniczki. 
Chętne miały zrobić coś w barwach tej pory roku.
Bardzo lubię te kolory, mimo że nie każdy odcień do mnie pasuje, ale jesień jest najpiękniejsza.
Ostatnio kupiłam farbę do włosów i pomyślałam przy tym, a może i łeb sobie umarzannować? :))))


I na koniec jeszcze próbki z farbowania marzanną:

Od lewej - alpaka farbowana w kłębku, stąd te niuanse. Potem mieszanka z kamizelki - pozostało tylko tyle resztki gotowej wełenki,  oraz singiel z owczej wełny z piwnicy.
Wszystko utrwalane octem, czasy rozmaite i ilości również.