Klient nasz pan

Kilka refleksji mi się nasuwa po trzech tygodniach pracy.
Pierwsza myśl to taka, że praca w godzinach "sklepowych" zabiera życie domowe. Nie byłam w stanie ogarnąć tego wszystkiego, co byłam w stanie po godzinach "biurowych".
Stąd moja nikła obecność na blogowisku.
Pracowałam od poniedziałku do soboty. Pojedyncza niedziela zbyt mało dawała wolnego.

Nieszczęśliwe więc muszą być te Panie, które wbrew ich woli los ustawił za ladą. Sądzę jednak, że istnieje duża grupa pasjonatów, z żyłką kupiecko-handlową, najlepiej we własnym sklepie - które to zajęcie uważają za spełniające.
Są też osoby, które bez względu na to jaki mają do zajęcia stosunek wykonają pracę wzorowo i w najlepszym stylu, przełamując schematy i starając się przez zajęcie przyśpieszyć mijanie czasu.
Te nie będą bezustannie patrzeć na czasomierz.

Druga myśl - to wzajemny stosunek SKLEPOWEJ i KLIENTA.
Stojąc za ladą targa nami dwojaka myśl - JA MISTRZU, JA SŁUGA.
Mistrzu - bo łapiemy się na myśli jaka to ze mnie istota nadzwyczajna, piękna, talentna i zachwycająca  , sługa - bo "co ja tutaj robię????? widać niedojda ze mnie życiowa".
A prawda po środku jak zwykle :)

Pamiętając jak do pasji doprowadza mnie osaczanie przez ekspedientki w niejednym sklepie W CZYM MOGĘ POMÓC?????  - nie użyłam tego sformułowania ani razu.
Oczywiście stawałam za każdym razem na powitanie, witając lub uśmiechając się. Co trzeci klient wydusza z siebie słowa powitania, reszta lezie z marszu czasem niedokładnie patrząc gdzie wchodzi.
Jeden zapytał czy może wejść z psem! Właziły miłe panie i przystojni faceci ze skarbami na smyczach. Uważam, że ogólna kultura od nas tego wymaga by o pozwolenie zapytać. Zwłaszcza gdy siąpi na dworze a piesek lubi łapami się na blacie przywitać, czy obetrzeć uszmudrany pysk o spodnie innego klienta. Zresztą uczulenie na zwierza dotyczy nie tylko dzieci.
No, ale może się czepiam.

Wiem jak lubię popatrzeć, zapamiętać wzrokiem, czasem zapytać o coś bez chęci lub możliwości kupienia. Pozwalałam więc na to. Jeśli wyczuwałam - wtedy padało pytanie CZY MOGĘ COŚ BLIŻEJ POKAZAĆ, COŚ PODAĆ?

Klient przychodzi albo uwarunkowany, albo całkowicie zagubiony. Są klienci bezczelni i z miną władcy świata oraz przepraszający, że żyją. Artyści i nudziarze.
Dla jednych zakup 1,80 czy 1,70 gumki do majtek to decyzja życia. Inni biorą bez własnego zdania wszystko co im zasugeruje sprzedawca.
Osobiście podpowiadałam najtańsze rozwiązania, sposoby. Dzieliłam się z niektórymi wiedzą a od kolejnych ją pobierałam. Lubię ludzi.
Nie wyśmiewałam się z ich wyboru. Nie dziwiłam się.
Kiedyś córka powiedziała mi, jak to do jej sklepu wszedł klient chcący kupić suszarkę do suszenia ciała bo nie chciał używać ręcznika. Wybrała mu najlepszy model. Można? Można.
Trzeba pozbyć się schematów a nie szarogęsić się z opinią.
Ale też biegnąc z poradą, ze sposobem lubiłam trafić na bystrzaków co w lot łapią. Niestety często nadziewałam się na takich, co do których tylko zdaniami prostymi - przenośni nie są w stanie pojąć.
A ja nie lubię okrągłymi zdaniami jak w szkole. Lubię rozmawiać z takimi co znają trochę ogólnie dostępnych tekstów literackich i nie trzeba im tłumaczyć zdania po zdaniu. Nauczycielem przestałam być dawno temu.

Miałam w sklepie dość dużą grupę klientów wampirów. Takich, co muszą przelać wszystko co akurat mają na języku. Opowieści o cudownie uszytych firankach z takimi a takimi frędzelkami, na to zasłonki uszyte znów tak i siak, ulubiony fotel mężowski obity taką a taką tkaniną a do tego muszę poznać cały rozkład mieszkania i stan zdrowia szwagra.
Wylewają tak z siebie niedostatki życia rodzinnego lub sąsiedzkiego zamęczając każdego na swej drodze.
Doskonale wykorzystałam tu swój dar wyłączania się. Polega on na tym, że nie słuchając, nie przyjmując informacji zalewającej mi mózg kiwam głową w odpowiedni sposób - na tak lub nie, wydobywam z siebie głosy "o jej, ach, no proszę" i w ten sposób nie dopuszczam wampira.

Pewnie, że zdrowiej jest przerwać i rzec - nie interesuje mnie to! Próbowałam wiele razy, ale z mizernym efektem. Większość sądzi, że nie ma takiej osoby, którą nie zajmują wieści o Dodzie, nieślubnym dziecku aktora czy tuszy celebrytki z ekranu.
Znając masę ludzi, tylko kilka z nich potrafi empatycznie wyczuć, czy ja tego słucham. Reszta nie rozumiejąc, nie wyciągając wniosku po prostu się obrazi.
Nie na tym to polega, by bezczelnie z buciorami komuś porządkować charakter, ja tak nie potrafię. Moją ucieczką jest wtedy unik, nie starcie.
Nie zamierzam komuś niszczyć szczęśliwości jeśli podobają mu się kotki w kwieciu. Dla mnie one oczywiście załatwiają sprawy fizjologiczne, mają wytrzeszcz oczu dziwny. I skoro w zachwyt nad nim wpada starsza pani - to mogę ją podziwiać w dwóch zdaniach za trudy pracy, a nad resztą się "wyłączyć".

Dzięki tej umiejętności mogę stwierdzić, że pracowało mi się dobrze. Mile zostałam przyjęta i pożegnana. Jestem "zaklepana" na wszelaką ewentualność zastępstwa. Zarobione pieniądze wydałam na pilne życiowe sprawy, nie do końca mam jeszcze pewne zobowiązania załatwione, ale udało się chociaż częściową zapłatą znak życia dać i pamięci.

Dziś porządkuję dom. Jutro mam do załatwienia bardzo ważną sprawę, która też nie pozwoli skupić się na opowieściach dla Was. Zatem niedługo coś napiszę.

PS. Nie chcąc Was umęczać wklepywaniem durnowatych literek, ale jednak chcąc pozbyć się spamerów usunęłam opcję wpisywania komentarzy przez Anonimów.
Wszelkich znanych mi Anonimów bardzo przepraszam, ale nagabywanie mnie do podjęcia prac porządkowych w Kaliszu już stało się nudne :))). Jeśli nie spełni to zadania włączę moderowanie komentarzy, wszystko po to by unikać literek.