Uszpilony motylek

W ostatni piątek lipca jeszcze mnie pognał obowiązek działkowy - podwiązałam pomidory, ogołociłam z liści, wypieliłam truskawki z łanu lebiody i piołunu, odnalazłam ogórki, które rozeszły się jak armia zdobywców poza wyznaczone grzędy i poprzerywałam marchewkę.
Fasolką chyba ktoś już się zainteresował przede mną.
W końcu chcąc nasycić śmiało ciało ostatnim słonkiem uwaliłam się w leżak.
Cisza, spokój, radyjko, ciepełko.

Raz po raz coś mnie po nogach podgryzło, przebiegł pająk, próbowała dżdżownica przepełznąć.
Tylko ona wzbudzała torsje i wstrząsy.
Adhd mnie i tak podrywało - a to jabłko gruchnęło, a to poszłam sprawdzić jak lawenda rośnie, a to groszek czy ma prawo jeszcze się wić po patykach. Poza tym nowy telefon dostałam, więc tak sobie rozgryzałam technikę w spokoju na leżaku. Naraz gruch!
Tyłek opadł w niewypielony kawałek "trawnika". Leżak wziął i odpuścił sobie trzymanie płótna.
Po bez mała 30 chyba latach płótno raczyło polec. Nie było rady, zostawiłam go w altance, siadłam na rower, urobek zapakowałam w torebusię malutką i heja do domu.

Jadąc znalazłam sporą cukinię, samotną i nieszczęsną, bo zgubić musiał ją jakiś inny działacz działkowy.
Nasadziłam bidulkę na tylny bagażnik i pojechałam dalej.

Mijam ci ja grupę robotników, którzy co roku rozkopują niedalekie skrzyżowanie.
Jeden z nich coś tam wołał do mnie, ale ja sądząc, że znalazł się podrywacz niewybredny - wiedząc, że koło nie odpadło, przepisowo jadę,  tego jegomościa nie znam i ogólnie czas na mnie - tylko śmignęłam koło niego.

Oczywiście, w domu nie było ulubionego syńcia, więc rower to sobie sama musiałam wnieść po 113 schodach. Dopiero gdy wrzuciłam torbiszcze do domu zajrzałam na bagażnik.
Cukinia zniknęła!
Wtedy zajarzyłam! Zapewne leciała koło wykopów, a dobry człek na to mi zwracał uwagę!
O ja durna! Skończyły się czasy podrywów!
Zaczyna się wołanie za babunią, co jej ziemniaki, buraki, cukinie lecą z siaty!!!!!
Sama z siebie uśmiałam się, pogodzona już z kolejnym etapem w życiu :)

Coś na wieczór nóżka prawa, a konkretnie stopa zrobiła się tkliwa. Ulgę przynosił chłodny okład.
Nie pamiętałam, czy miałam uraz, czy ta noga mi się podwinęła, czy coś mi spadło na nią.
Jeszcze polazłam w kuchnię i pracowicie pokroiłam jabłuszka w kosteczkę 7x7 mm, tak samo gruszki malutkie, obsmażyłam to jak chińszczyznę z cukrem wanilinowym i upiekłam rarytasowe ciasto z kapką whisky.
Ciasto miałam powieźć w olbrzymiej blasze do dwóch rodzin na wieś następnego dnia.

Noc stała pod znakiem upiornego bólu i smarowania się telewizyjnym hitem na starość. Ranek nie pozwolił na analizę stanu zdrowia tylko gnał do pakowania na dwa dni wakacji.

Kiedy już małżonek, pies, tobołki znalazły się w Grafitku - ruszyłam.
Jeszcze sobie na kolejnych światłach podopinałam sandałki by mi nie spadały (ledwo dosięgam do pedałów) i szczęśliwie po pół godzinie wydostałam się z miasta.
Wtedy mąż włączył Trójkę i usłyszałam jak Niedźwiecki gada o cieście!!!!
Cholercia!!!! A moje zostało w piekarniku!!!!!!
Wyłączyłam na szczęście wieczorem, gruchnęłam nim o podłogę jak to mam ostatnio w zwyczaju, podniosłam papier, aby sprawdzić jak dno. Super mi wyszło!

Małżonek lękliwie popatrzył na mnie czy będę zawracać.
Mimo wścieklizny pojechałam dalej, przekazując Synusiowi coby wyjął i do lodówki schował.

Tuż przed miejscem docelowym zazgrzytało coś.
Pan Mąż doradził jechać prawie środkiem, aby koleiny omijać i pocieszył: Chyba tłumik odpada, albo szlag trafia miskę olejową!

Co tam tłumik, co tam miska olejowa! Ja jeszcze Złoczew chciałam z judaików prześledzić, a mężczyzna złupić miejscowe sklepy z mięsiwem. Niestety pies nie chciał. Motał się na smyczy wyjątkowo, obsikiwał wszystkie zakamarki i chociaż podziw wzbudzał urodą i chusteczką na szyi wśród miejscowych to mnie męczył. Nie udało mi się aparatu wyjąć.

Dojechaliśmy w końcu do mojej kuzynki i padliśmy w ramiona, a zaraz po tym za stół.
Pogoda jeszcze łudziła.
Zaczęło jednak mżyć więc wyciągnęłam swoje kaloszki w kwiatki. Lewa noga wlazła, prawa utknęła w połowie. Ból.
Szmacianych koturnów było mi żal zmoczyć, nałożyłam więc klapki i tak śmigałam po łące. Zabrałam letnie ciuszki, które ostatnio wydziergałam i myślałam, że w końcu na ludziu pokażę.
Udało się jedynie polatać w zeszłorocznej tęczy kauni udając motylka, którą nałożyłam z samego ranka na dres i zaraz potem lunęło. I lało,  i mżało i padało rzęsiście już do końca.

Inne letnie dziergadła pokornie pozostały w torbie. Sesja chyba będzie na kadłubie w domu.

Poodwiedzałam trzy rodziny. Pogadałam. poumawiałam się na kolejny wyjazd w nieokreślonym składzie i terminie i szczęśliwie w niedzielę wróciliśmy.
Jeżeli szczęściem można nazwać wyrwanie pasa bezpieczeństwa przez psa z tylnej kanapy!
Kolejny raz mężczyzna życia pocieszył, że dobrze, że poszedł na psie a nie na człowieku.

Już w drodze powrotnej czułam gardło. Noga nadal boli i nie pozwala założyć zabudowanego obuwia, ale już wiem co mi jest. Pogryzły mnie meszki, mam odczyn alergiczny, widać miejsca ukąszeń.
Poniedziałek to początek dłuższego okresu pracy - trzy tygodnie zastępstwa.
Zafundowałam sobie chorobę, mam zawalone gardło, kaszel i Kociubińską na dokładkę.
Do pracy i z powrotem zasuwam na piechotę po 2 km w te i 2 wewte. Wychodzę o 9, wracam o 18.
Nie mogę nawalić. Nie mogę zrezygnować z pracy. Więc czuję się nijako jak uszpilony motylek właśnie.

W "ogródku" pod drzwiami czeka na szybkie zajęcie przecudna paczka, która do mnie dotarła z krańca dalekiego od Krysi - przewspaniałe okazy kwiatów rozmaitych, które u siebie posadzę na działce.
Teraz drżę o nie, spryskałam wodą i czekam na możliwość dojazdu na ogródek.
Czeka alpaka, o której piszę i piszę ale mało konkretnie, czeka na wykończenie masa spraw.
A ja w sumie jestem zadowolona, bo po prawie roku obsługi - moi domownicy muszą dbać o siebie sami, co powinno im uzmysłowić ile spraw domowych przerabia "bezrobotna" kobieta.

Bo ostatnio miałam wrażenie, że zbytnio się przyzwyczaili do full obsługi przez niezawodnego Robocopa.


PS Z ostatniej chwili bardzo pilne!!!!!!!!!!!!!
Proszę zajrzeć na stronę AGATY i proszę o pomoc!!!!!!!!!!