Klasa

Nie bez kozery był mój poprzedni post. Horoskopowy.


Od 12 września jestem WOLNYM CZŁOWIEKIEM!!!!!!!!!!!
Rozstałam się bowiem z Najdoskonalszą!


Już w marcu wiedzieliśmy, że Doskonałość przenosi firmę na wieś. 25 km od miasta, jadąc autostradą, mijając taki węzeł gdzie zawsze są korki.
Kazała nam od razu deklarować czy przechodzimy. Zapowiedziała brak wsparcia finansowego i zasugerowała zakupy samochodów lub dogadanie się i jazdę wspólnie z kilkoma osobami składając się na paliwo. Deklarowała również, że z pewnych źródeł wie, iż miasto uruchomi połączenie miejskie.

Ja wiem, że tysiące ludzi dojeżdża.
I czasem jest to dokładnie taka odległość i większa. Ale koszty mojego dotarcia samochodem do pracy wyniosły by ok 300 zł na m-c, czas dojazdu ok 30 minut najszybciej, ale powrotu 1 - 1,5 godz. Atmosfera niesprzyjająca całkowicie plus brak perspektyw dalszego awansu. No i nawet najlepszy pojazd potrafi w zimie odmówić jazdy, a wtedy trzeba mieć jaką inną drogę dotarcia. U nas - zmuszałaby do brania urlopu na cały dzień.
A połączenia miejskiego nie będzie! Za to pojawili się przewoźnicy po 8 zł za kurs.
Koleżeństwo zaś ustaliło cenę 5 zł :))))
Do przystanku najbliższego Polbusu kilometr drogą bez pobocza. Co będzie zimą?


Na moje sugestie małżon odpowiadał: A masz inne wyjście?
No nie mam.
- Pracuj więc, póki masz robotę 5 minut od domu i nie myśl! I czekaj, cuda się zdarzają!

Nieopatrznie jedna z nas od razu po zebraniu zgłosiła, że to nie dla niej i piekło jakie sobie zgotowała zakończyła wypowiedzeniem już w na początku czerwca.

A ja trwałam, podjęłam się nowych obowiązków w zamian za urlop w lipcu na wsi.
Kiedy po urlopie wróciłam do pracy, po dwóch dniach przypominałam wrak.
Mąż dodzwaniał się do mnie i słysząc niknący głos pytał czy jem, i czy z talerza i sztućcami.

Okazało się, że Radość o Poranku zatrudniła kolejnego handlowca z dostawcą (kolejne dla mnie dodatkowe 20 minut pracy codziennie) oraz podjęła współpracę z Mennicą Polską, a mnie zrzuciła pomysł na rozliczanie bez umożliwienia przeczytania kontraktu.
Wygrzebała też zaszłość po poprzedniczce, czyli nie zrobioną inwentaryzację środków trwałych i wyposażenia (koleżanka miała na to 3 miesiące) i "uzgodniła" że ja to zrobię w tydzień!
Dodatkowo jako detal zupełny otrzymałam również w gratisie możność zastępstwa koleżanki, która dwa tygodnie spędzała w Chorwacji. Poza tym, jako księgowa dostrzegłam różne szwindle i mataczenia, oraz przeżyłam próby wykorzystania mojej osoby do usankcjonowania pewnych posunięć i przymknięcia oka.
Bosko było! Schudłam 4 kilo.

Zbliżał się koniec pobytu na starym miejscu. Jazgotała coraz bardziej kłócąc się z dzierżawcą o stan naszych pomieszczeń, o budowę nowej siedziby i o......... swoją chałupkę, budowaną o dziwo o kilka kilometrów od nowego miejsca!!!!!

Kiedy pojawiło się na moim biurku pismo zmieniające mi miejsce pracy jak zbity pies wróciłam do domu.
Moja cała rodzina stanęła po mojej stronie, a chłop walnął pięścią jak Boryna i rzekł:
- W domu mi posiedzisz, poprzędziesz, posprzątasz. Więcej z ciebie pożytku w domu! A Szmata #^!@%^ ana nie będzie tobą pomiatać!

Opanował mnie strach!
Straszny!
Postanowiłam w przepisowym terminie powiedzieć Królowej o decyzji.
Nie ukrywam, że o kasę też chodziło. Więc oceniając realnie co robię, za co jestem odpowiedzialna miałam gotową cenę sprzedaży niewolnika.
Bałam się tak bardzo, jakbym życie miała stracić na tej rozmowie. Wyobrażałam sobie spotkanie i budziłam się zlana potem w środku nocy. Odczekałam tydzień i wparowałam na spotkanie.


W jednej chwili przestałam się bać. Rozmowa przebiegła w trzech etapach:
- zastraszenie
- próba wzbudzenia u mnie ambicji
- serdeczna matka i przyjaciółka.

Olałam wszystkie wywody po przedstawieniu swoich argumentów, raz je powtórzyłam, a potem siedziałam jak gęś i wszystko po mnie spływało.
Teatralnie nawet łzę uroniłam (na atak, że moja rodzina się nie liczy ze mną, i ja teraz w dresach, i nie ubiorę się do ludzi, i zrobią ze mnie sprzątaczkę i posługaczkę, i pracy dla staroci nie ma i przecież mogłaś mi powiedzieć w marcu!!!!)

Hm, w marcu..... do tego czasu sto razy bym była na skraju samobójstwa.

Nieszczęście owej kobiety polega na tym, że ja się nauczyłam DUŻO!
Mało tego, w Zarządzie miałam przyjaciół!
Wiedziano powszechnie, że to ja decyduję w niektórych sprawach tak naprawdę, a moje Bogi nie wiedzą o co chodzi.
Nieszczęściem też było to, że miałam kontrakt na czas określony do 2012 roku i dwa tygodnie wypowiedzenia!!!!!
Nieszczęściem było to, że nie słyszała ode mnie: Dość, nie dam rady! Bo dawałam.

Cudownie!

Danie mi podwyżki nie było przewidziane w planach, obawa, że inni też o to wystąpią przeraziła Ekscelencję.






***********************************
Do nowej firmy mnie wożono i odwożono. Nie będę więc o diety się starać. Wykorzystałam jedynie dwa dni na poszukiwanie pracy, a za urlop mi zapłacą.
Czekam jeszcze spokojnie na świadectwo pracy i odprawę. Chociaż Bogini zapowiedziała, że nie dopuści abym ją otrzymała :)))))))))))

Pani z Inspekcji Pracy poradziła, abym w ogóle się nie odzywała na temat finansów, a po rozliczeniu mam dać znać im. Urządzą sobie wycieczkę za miasto.

W pracy ostatni dzień byłam 8. Pożegnałam się ciastami.
Od koleżanek dostałam filiżanki z talerzykami, śliczne pojemniki metalowo-szklane, czerwonego t-shirta reklamującego mój ulubiony dopalacz w niespotykanie rzadkim rozmiarze M (firmowe gadżety z reguły mają wielkie rozmiary XXXL)oraz czekoladki w metalowej szkatułce idealnej na duperele robótkowe.
Były łzy.

Jejmość nie uczestniczyła w oficjalnym pożegnaniu ciężko na mnie obrażona, ale ja na koniec pracy sama wkroczyłam w jej komnaty i powiedziałam: To buziaczki na koniec!!!
Widok jej zdumionej gęby - BEZCENNY!!!

Trzeba mieć klasę, do końca, chociażby uwierało.
Ja ją chyba zachowałam, pracując do końca, urządzając biuro, przygotowując chociaż w kawałku następczynię. Wszyscy się spodziewali, że L4 będzie moim wybawieniem.

No i tyle.
Teraz będę miała trochę więcej czasu i uśmiechu :)))) chociaż mimo tego co przeszłam i tak pewnie choruję na głupkowatość weselną. Bo kocham życie!


PS. Dziękuję Wszystkim Wam, którzy wiedząc co przeżywam trzymaliście kciuki, dawaliście rady, byliście w pobliżu. To jest dla mnie skarb, to jest ważne.