Zadumki

Jakoś tak się ułożyło, że jeden pogrzeb dał radość kilku osobom.
I nie dlatego, że zmarła cioteczka spadek zostawiła, ani specjalnie wredna za życia była.
Należało się Jej - bo czas przyszedł.
Ale dopiero śmierć przywróciła szczęście.



Żyje sobie rodzeństwo w wielkim mieście. Mają do siebie ze cztery kilometry. Daleko.
Jedno ledwo chodzi i ciągle słabuje, drugie łapie resztki młodości i jeździ po świecie. Do Egiptu, Grecji, Azji ma czas - do drugiej dzielnicy wadzą korki, spaliny i brak windy.

Brat żyje w wielkim świecie - pracuje w teatrze. Siostra próbuje łapać resztki rodziny i utrzymywać kontakty.
I kiepsko jej to idzie.

Kuzynki rozbiegane po świecie z kurzą empatią nie czują potrzeby.
Z trzech jedna jest całkiem obrażona, bowiem kiedyś sobie w paradę weszły z wynajmem mieszkania latem w Kołobrzegu. Druga - "przy mężu" i tak jej zostało. Trzecia - pozostała na wsi w gospodarstwie Cioci, a że trafiło się jej dawno temu nieślubne dziecko więc długo sama siebie źle traktowała i bała się ludzi.

O chorobie Cioci dowiedzieli się z telefonu od Środkowej "przy mężu". Zdziwieni, że nie od Najstarszej-Kołobrzeskiej, która to dysponowała telefonami do każdego.
Potem kolejne telefony i wieści były coraz smutniejsze, wszystkie od Środkowej.
Najstarsza nie odbierała komórki.
No i ostatnia informacja, o śmierci Cioci - spodziewana, ale zawsze nie w porę wprowadziła zamieszanie całkowite.

Jechać, czy nie jechać na pogrzeb?
Czy Najstarszą dalej złość telepie i nie życzy sobie kuzynostwa?
Czy dać sobie spokój i skoro nikt z sensem nie udziela informacji odpuścić?
Bowiem data pogrzebu tez była bardzo zawoalowana.

W końcu rodzeństwo ustaliło:
jedno ma wyjazd służbowy do Paryża, więc nie da rady pojechać i zabrać siostry,
drugie nie ma jak, bo akurat chore i pociągiem nie da rady, więc może sobie w kątku popłakać.
Dzieci owego rodzeństwa bardzo zapracowane.

Cała rzecz trafiła do mnie.
Ta siostra to moja mama. Wysłuchałam. Wyraziłam oburzenie na niegodziwość kuzynki oraz brata i pozwoliłam mamie powspominać wakacje u jej Cioci na wsi.
Wpadłam na taki pomysł: TELEGRAM!!!!

Rzecz dziś niezwykła, bo kto dziś telegramy wysyła. Sprawdziłam jak toto się wypełnia, ile kosztuje, jakie są opcje.
Kiedy już ułożyłam zgrabnie w myśli cały list na trzy moduły okazało się, że z adresu to moja mama pamięta tylko miejscowość, i że przy torach!!!!
A nazwiska Najmłodszej, wybywszej jednak za mąż za człowieka, który od razu chciał całą rodzinę z nastoletnim synem, nawet nie próbowała sobie przypomnieć - NO JADZIA PRZECIEŻ!

Cóż robić, dzwonię do Wuja pakującego walizki.
Ten nazwiska nie zna również, ale za to zna adres, nawet z kodem pocztowym!
Połączona w konferencję na komórkach obojgu przekazałam, że właśnie od nich obojga wysyłam za pół godziny uroczysty telegram z kondolencjami. Lekko ich zatkało.
Wuj, zaraz wręcz zakrzyknął, że za tydzień wraca z Francji, i bardzo chętnie zabierze siostrę. Pojadą sobie na grób Cioci i złożą wieńce i pokłony.
Odetchnęłam.

Jak obiecał, tak zrobił. Pojechał w wolny od teatru poniedziałek.
Oboje mieli czas w samochodzie na rozmowę ze sobą, wspólnie odwiedzili grób, zapalili znicze. I kiedy na koniec podjechali pod dom, aby tylko pokazać się, że byli - wybiegły kuzynki!

Rzucili się sobie wszyscy w ramiona, popłakali, pogościli obiadem i kolacją. Mama wróciła uskrzydlona, z kapownikiem z telefonami i adresami, buzia jej się nie zamyka, kiedy opowiada o Jadzi i innych.
Już ma zaproszenie na kolejną wizytę i mnie namawia do więzi rodzinnych.
Wuj mało mówi, lecz widać, że i on się cieszy.
Wyjaśnili sobie sprzeczki i niedopowiedzenia. Mama miała okazję pokazać, że już nie jest tą biegającą żwawą i ma prawo być słabszą.
Tak to jeden smutny dzień przywrócił zgodę rodzinie.


....................................................

No, a ja będąc na cmentarzu w Święto, zapaliłam świeczki na grobach najbliższych i posłałam ciepłe myśli w niebo dla Sanji, Krzysia, Stasia, Adasia, Gosi, nienarodzonych maluchów, dla zapomnianych, dla dawnych mieszkańców mojego miasta, dla tych co pomarli w chwale i tych co podle żyli, dla moich zwierząt też .



A że zawsze coś upatrzę ciekawego to na koniec fotka:



Jak to ujrzałam to teatralnym szeptem poinformowałam resztę rodziny, że INTERNET ZAKŁADAJĄ.

Po chwili musieliśmy śpiesznie opuszczać uroczysko, bowiem chichrali się całkiem niepobożnie i wstyd było mi z nimi stać. Te moje tłuki takie są nieprzystosowane i poczucia przyzwoitości im brak.