Elegancki Pan

Razu pewnego elegancki Pan obstalował u krawca garnitur.

Garniturów ma na codzienne dni w pracy kilka i na uroczyste okazje także. Posiada również smoking z wszelkimi akcesoriami.
Na wyprawy do lasu ów Pan posiada pełne umundurowanie wojsk latających po krzakach i nawet dla psa zażyczył sobie bandanki w moro. Pies otrzymał taką od zaprzyjaźnionej Elory.

Pan na pytanie Pani: co mam na siebie założyć? zawsze odpowiada: tą piękną harcerską sukienkę! Albo żakiet!
Pani nigdy harcerką nie była. Mało tego - jako osoba samotnicza nigdy nie należała do grup formalnych i nieformalnych. Nawet praca "w grupie" w szkole ją brzydziła.
Ale posiadała uszytą własnoręcznie niebieską bawełnianą sukienkę o kroju raglana, z białym asymetrycznym kołnierzykiem i zapięciem na guziczki na szwie przodu z rękawem. Pani miała wtedy 16 lat.
Wtedy Pan poznał Panią i wbił sobie do głowy pewien ideał piękna. I tak mu zostało.

Jako młodzieniec nabył nawyku wkładania koszuli do spodni i spinania się paskiem i też mu tak zostało. Syn chciałby ubrać się normalniej, ale nie umknie przed wzrokiem ojca, który zaraz zauważy skandalicznie wyłożoną koszulę na wierzch i każe mu ją pakować do środka.

Pan nudzi o kamizelki. Udaje się je Pani z wełny prawdziwej nienoszone nabyć po przyzwoitych cenach w ulubionym salonie pod torami. Pan o tym nie jest informowany.

Będąc młodą mężatką, mając lat ze 20 była Pani molestowana o uszycie satynowych zarękawków do pracy Panu, który zasiadał za biurkiem, a po powrocie do domu marudził o brudnych mankietach.
Pani na głowę nie upadła i nie nabyła gustownej ciemnej satyny.

Panu marzy się od wieków tużurek, a oczami wyobraźni i Panią widzi w bonżurce, bo szlafroka używa się tylko w łazience przez chwilę.
Państwo rano czasu nie mają na paradowanie w bonżurkach i tużurkach, zakładają więc ciuchy na grzbiet i do samochodów.
Pan nie zhańbił się dresem, gaciami na troki, białymi skarpetami do sandałów. Pani podejrzewa, ze do prac polowych na działce ma odłożony pasujący do stroju krawat, tylko temperatura jest za wysoka, aby być eleganckim i w takich okolicznościach.

I niepomierną radość sprawił Pani Pan, kiedy wrócił z wyprawy od krawca, a wcześniej cały dzień spędził w urzędach i na rozmowach z oficjelami w takich oto butach:


I przyznał Pan, że kapnął się dopiero pod koniec dnia, kiedy krawiec zażyczył sobie przymiarki spodni.
Nieszczęsny Pan usiadł na krześle i ujrzał swoją elegancję obuwniczą. Buty są zakurzone na zdjęciu, lecz rankiem Pan je namiętnie pastował. Wiara w nieomylność nie pozwoliła mu ujrzeć dwóch różnych butów.

Pani pokulała się ze śmiechu.