Wrzesień - czyli pora na wrzosówkę i moja wyprawa po złote runo

W lasy Doliny Baryczy uciekam z miasta.
Zawsze tam jeździłam na grzyby, znajdowałam rośliny nie z tej bajki, miejsca dzikie i urokliwe.
Tam jest moja ostoja chociaż zawsze się gubię i zawsze mnie komary ogryzają do kości.

W końcówce sierpnia pognałam na spotkanie  kogoś wyjątkowego.
To Pani Beata.

Serdecznie przyjęła mnie i mojego męża kiedy zjawiliśmy się po runo
owcy wrzosówki.
Zachwytom nad domem i okolicą nie było końca. Serdeczna, miła, otwarta, wspaniała Pani Beata ze sforą swoich psów zrobiła na nas wrażenie niezapomniane.
Po raz pierwszy widziałam z tak bliska wielkie psy Komondory!

Dom bajka. Najpiękniejsze miejsce jakie widziałam. To tak jakby ktoś urządzał go z moich snów.
Kiedy przemiła gospodyni zaproponowała nam kawę własnoręcznie ją zmieliła w młynku ręcznym.
Jakiż ona smak miała!!!!! Do tego przepyszne ciasto. I to wszystko na kuchni opalanej węglem, drewnem.......
Czujecie?
I te sprzęty - odratowane, z podarowanym życiem, starocie odszukane i wymuskane...... ech!

Na podwórku czekała na mnie wielka poszewka z runem.
Umawiałam się na trzy kilo, ale dopiero w domu okazało się, że dostałam tego szczęścia 8!
Oczywiście była to wełna prosto ze strzyży, nieprana. Behemot  pierwszy się odnalazł przy pakunku i sprawdzał co za zwierzę pani do domu przyniosła.

W środku znalazłam 4 całe runa. Trzy brązowe, jeden szary.
Przed praniem wełna wyglądała tak:

Na górze jest futro brązowe, na dole szare. Nie było zanieczyszczone tak jak się spodziewałam, ot trochę słomy, traw, nasion.
Pachniało cudnie - ja lubię ten zapach! Jestem archetypem i nie potrafię nawet udawać, że to nie dla mnie.

Wykorzystując upalne dni ostatnie zabrałam się do prania.
Wcześniej wykoncypowałam, że lanolinę można trochę rozruszać w tłuszczu, więc ustawiłam swój piec na temperaturę 47 st (lanolina rozpuszcza się powyżej 42 st) i zrobiłam emulsję z oleju roślinnego.
Lałam "na oko" tego oleju, tak aby było dość.
Kiedy wkładałam wełnę od razu wypływały brudy. Miętoliłam ją delikatnie by nie pofilcować, ale na tyle mocno, by palcami poluzować jak najwięcej włosia.
Za każdym razem partię runa przenosiłam do innej miski z taką samą temperaturą i w kolejnej kąpieli dosypywałam  amoniak. Dopiero na koniec używałam detergentu z octem, aby wymyć tłuszcz.
Tu się Franiu pierze, to pierwsza kąpiółka z olejem roślinnym :))))), widać jak brud emulguje!

Wyprane kawałki wkładałam do woreczka z firanki i wirowałam w pralce 2 razy. Potem takie strąki zarzucałam na sznurki i po kilku godzinach w takim upale miałam suche.
Dzięki pogodzie cztery owce uprałam w dwa dni.

Doglądający postępu Mąż zaczynał raz po raz dyskusję z archetypem na temat prania łowcy.
I cały czas uparcie powtarzał, że wełnę górale piorą w moczu. A on z synem są gotowi do poświęceń jeśli zasponsoruję beczkę piwa - na wyścigi wtedy dostarczą mi tego drogocennego środka.
Pognałam precz niestety dawcę, tego już moja dzikość by nie zniosła. :)

Pierwsza partia wyszła mi tłusta, widać pożałowałam detergentu. Ale za to tak sprawione włókno wyczyściło mi kołowrotek po alpace :)

Tak wygląda runo po praniu:

Brązowa wrzosówka ma takie piękne rudawe refleksy wymieszane z czarnym,  a szara przypomina szetland!
Poza tym to chyba nie do końca jest taka zwykła wrzosówka, ma dużo bardziej puchate runo. Włos osiąga długość 18 cm. Chyba dostałam prima sort!

Od razu z pierwszej partii (tej tłustej) uprzędłam na dzikusa trochę metrów.
Na dzikusa - bo włos wyciągany od razu, bez rozczesywania, jedynie usuwając palcami resztki zanieczyszczeń. Powstała swoista wełenka yarn art  2ply w ilości 480 metrów i o łącznej wadze 265 gramów.
To takie dwa motki na razie.

Wełna jest cudna. Z tak grubo przędzionej powstać powinno okrycie wierzchnie. Nie suszyłam pod obciążeniem. Chciałam, by wszelkie zgrubienia były od razu widoczne.
Wymyślam fason płaszczo-opończy. Znakomicie pasuje do mojego dzieła z wełny spaniela!

Wracając zajrzałam na opuszczony cmentarz ewangelicki, jakoś dziwnie jest mi on bliski.

Jest zaniedbany teraz, a kiedyś widziałam go w lepszej kondycji. Od czasu do czasu ktoś z mieszkańców jednak z kosą musi przychodzić, bo inaczej już by samosiejki porosły wszystko.
Moim zdaniem tu się proboszcz miejscowy powinien wykazać i zachęcić mieszkańców do częstszego porządkowania.
Chyba warto.