Przyszła wreszcie

W weekendy prowadzę domowe przedszkole.
W sobotę było dwoje dzieci, a w niedzielę jedno - leniwe ruchowo - więc wygnałam na spacer!
Okolice mojego ogródka są wspaniałe, owszem - z krzaków wystają butelczyny po winie, papiery i inne śmieci, ale niedługo zazieleni się tu okrutnie.
Wczoraj mieliśmy takie widoki:


Ogródek jeszcze uśpiony, ale z ziemi pną się przebiśniegi, rabarbar wypuszcza liście, aleja z juk przeżyła, na drzewach są pączki, a mojemu wychowankowi największą radość sprawił widok tulipanów, które posadził własnoręcznie tuż przed pierwszym śniegiem.
Myślałam, że tak późno posadzone zmarnieją - a tu niespodzianka.


Teraz trzeba to wszystko ładnie skopać, opielić, zagrabić, spalić to czego nie zdążyłam przed śniegiem. I dokończyć dzieła planowania, bowiem w tamtym roku dość samolubnie poprowadziłam dróżki i zagony, bo mężczyzna spisuje się w tym temacie kiepsko.

W domu mam sajgon, ale na ogródku bardzo przeszkadza mi bałagan i brak myśli przewodniej. Wysoki się śmieje, że najchętniej zalałabym całość betonem i ustawiła donice.

Niedzielny spacer zaplanowałam w celu poszukiwania odpowiedniej gałęzi na zrobienie Marzanny. Dziecię dowiedziało się o zwyczaju żegnania zimy i po powrocie do domu wspólnymi siłami powstała taka kukła:

Ja zrobiłam głowę i zaproponowałam włosy, dziecię wymyśliło opaskę i dodatkowo pospinało to zszywaczem. Potem pomogłam naciąć materiały, a młody darł to w paski i oplatał kadłub Marzanny w zwiewne fatałaszki mocując wiązaniem i zszywaczem.
Na koniec namalował buzię, która miała być brzydka i okropna, ale sądząc po uczuciach jakimi obdarzał już skończoną swoją pannę niełatwo mu będzie ją utopić czy spalić.
Namawiałam do spalenia - bo tłumaczyłam konieczność ochrony rzek.
Jakoś ta ochrona wody jeszcze mu jest obca - bo rozmawialiśmy o sile żywiołów i wie co się stało w Japonii. Póki co pamięta, że leniwa woda w kranie jest silna, bo potrafi się wyrwać na wolność a siła oceanu jest potężna, bo niszczy całe miasta.

Cieszę się póki co wiosną. Wstaję już wcześniej, bo jako naturszczyk wiodę życie zgodne ze słońcem, czasu więc mi przybywa. I nie muszę cierpieć przy pobudkach.