Z uczuciem

Niezwykła to będzie Wigilia w moim domu.
Otóż po raz pierwszy mamy ją spędzić sami. Moja mama ma duże trudności z wchodzeniem na moje 5 piętro w starej kamienicy i szczerze mówiąc nie chce się Jej.
Teściowa, zawsze będąca, tym razem ma być na Wigilii u brata męża. Cud!
Najstarsza córa - przy mężu.
A my w czwórkę?
Niepojęte to. Nigdy tak nie było. Zawsze kupa ludzi.

Zastanawiam się, czy my potrafimy w ten dzień być razem.
Czy będziemy mogli i chcieli tak pogadać rodzinnie przy stole.
Czy z braku nadzoru nad ozorem Babci-Teściowej będziemy za bardzo wyciszeni i pójdziemy spać przy drugiej gwiazdce?
Czy konieczność czasem podtrzymywania rozmowy i w gotowości potraw nie powodowała jak do tej pory Świąt?
Będzie okazja przekonać się, czy nam się chce.
Czy mężu nie odpali telewizora, ja nie złapię tamborka a dzieciary nie zasiądą przed komputerami z komórkami w ręku po zeżarciu co dobre.

Dziwnie mnie to martwi.
Bo wieczny ruch w moim domu i konieczność jak do tej pory ugaszczania wszystkich właśnie w Wigilię, gdzie do ostatniej chwili dostawiano krzesła, kompletowano sztućce i zastawę, karpi pół stawu, ciast ze cztery blachy powodował moje podenerwowanie (a czy wszystko się uda).
A teraz nie muszę.

Drygać będę następnego dnia, gdy tumult nastąpi i najazd nieobecnych, w drugi dzień - obiadek u Teściowej. Gdzieś tam w przerwie mam obiecany bieg z psem po zadupiu (tym razem w odpowiednim obuwiu) oraz zapewniony święty spokój przy kołowrotku.
Jak to będzie? Zobaczymy.

Wam kochani, składam życzenia bliskości innych, spełnienia marzeń, rozkwitu wszelakich talentów, posady, luksusu, bogactwa przeżyć, zdrowia, miłości, ciepła domowego i serdecznego uśmiechu!

Nie posiadam linków do wspaniałości w złocie i brokacie z błyszczącymi literkami, proszę jednak przyjąć za ozdobę tego posta taką grudniową fotkę z mojego włóczenia się po obrzeżach rzeki Oławki oraz życzenia płynące naprawdę z serca.