Warszawa 2-3 marca

Najwyższy wieczorem 1-03 niewinnie zapytał czy jestem spakowana.
No nie.
Mamy przecież jechać 3 marca!
A nie.
Nie może być normalnie i jedziemy jutro rano!

Pozostało zadzwonić do Gackowej, czy aby będzie w domu..... Będzie!

Rankiem zapakowałam w torbę siebie i psa, w autko i Warszawo witaj!
Po kilku godzinach.

Jakoś we łbie mi się nie mieści ta słynna trasa. Te wioski jedna zlepiona z drugą i snucie się 50 na godz. Kiedy ja prowadzę ustawiam stopę w constans na 58 km, bo za te 8 km nadwyżki raczej mnie nie zamkną i bez zmiany położenia sunę i sunę i sunę. Mój Wysoki zrobił tak samo.
Po drodze człowiek znudzony taką prędkością zaczyna czytać wszelkie reklamy, przestaje reagować na pieszych, monotonia wprawia w odrętwienie.
Absolutnie nie jestem za jazdą wariacką przez miejscowości, ale będąc za kierownicą widzę też i takie zagrożenia, wynikające ze znużenia prowadzącego.

Udało mi się zrobić w trasie jedną parę skarpetek dla siebie oraz przerobić kilka spotkań z Piwnicą Pod Baranami. A tak poza tym lubię jeździć z Wysokim i sobie z nim pogadać lub pomilczeć.

Wysoki w Nadarzynie wywalił mnie i psa w pole, a sam poszedł do biura popracować. Od opcji siedzenia w hotelu przy kawie wolę latać po powietrzu.
Widok śniegu leżącego sporą warstwą wywołał u Bajta szał radości.
Wytarzał się dokumentnie jakby chciał całe wczorajsze kąpanie odesłać w niepamięć. Świeże ślady kreta też intrygowały, ale to myśliwski pies niepolujący, więc odpuścił tym razem kopanie dołów.

Po południu padłyśmy sobie w ramiona.
U Gackowej psy się przywitały i Bajtek zapałał miłością do Kretki, która to z niejakim lekceważeniem spokojnie reagowała na jego amory, a kiedy miała dość mówiła mu "Spadaj" i nie było dyskusji. Muszka wobec całkowitej tolerancji Kretki na obcych w domu wzięła sobie za punkt honoru obronę i od czasu do czasu kłapnęła ostrzegająco.

Spacer po Warszawie w towarzystwie małej sfory przypomniał mi Cesara Millana, który to jest zapewne czarodziejem, ale niekoniecznie ja go muszę mieć za wzór.
Nie uplątałyśmy się o smycze i całość gromady wróciła.

Warszawa jest za duża dla mnie. Nie mogłabym tu mieszkać. Chyba najlepiej bym się czuła na wsi lub w małym miasteczku.
W moim mieście też mi brak czasu na wyjścia w rozmaite miejsca i na imprezy, z wiekiem cenię sobie święty spokój i pusty dom. Nie ciągnie mnie świat. Wolę wykorzystać nieliczne okazje kiedy nie mam nikogo w zasięgu wzroku na ulubione zajęcia i na pobycie w samotności.

Z Agatą jest tak, że ona poznaje, kiedy znienacka wkraczam w stan innej świadomości, więc bardzo instynktownie wie kiedy gadać, a kiedy dać książkę. Ona mnie nie męczy.

Spędziłam prawie dwa dni w znakomitych warunkach, z pysznymi obiadami i rewelacyjną kawą. Osuszyłyśmy karafkę whisky, pogadałyśmy od serca.
Miałam okazję mieć w ręku niesamowitą historię czyli listy z oflagu Dziadka Agaty, jego zeszyty z teorią matematyki pisaną w tym czasie, a potem z gramatyką angielską.
Inteligentni ludzie zawsze wykorzystają czas do zdobywania wiedzy.

Z Warszawy przywiozłam cud sweter, maszynę do szycia, karakuły, spanie dla kota, lakiery do pazurów, materiały patchworkowe, piękną torebkę. Pozostały przez zagapienie ubranka lalczyne uszyte przez Agatę dla dzieciaczków i wełenka kaszmirowa dla mnie.

Mąż odwiedził piękną ciotkę Mańkę i nawiózł kolejnych zdjęć, gazet do dokumentowania wszelkich wiadomości o swojej Rodzinie i samowar na węgiel drzewny. Mańka zyskała więcej miejsca, a Najwyższy się teraz zastanawia co z nim zrobić i padło już pytanie czy jedziemy na działkę.

Wyjazd się udał, podładowałam akumulatory i wypoczęłam - tylko Agata powinna być bliżej.
To kosmos, że odległość W-Wa (ok 330 km) trzeba pokonywać tyle godzin przez brak solidnej drogi krajowej. To co mamy - odmalowane, upicowane, ze sztachetami nijak się nie ma do tempa życia. Prędkość 50/h zabija.

Szkoda tylko, że co wyjazd coś się dzieje.
Nie przyjmuję wiadomości o odejściu Ireny Kwiatkowskiej. Ona zawsze dla mnie JEST.