Urlop - część druga - bracia mniejsi

Posiadając ponad dwa tygodnie urlopu zyskałam dużo czasu na oswajanie swojego nowego zwierza. Zafundowałam mu całą masę spacerów, wycieczek, tresury, głasków i radości z bycia razem.

Dużo nowych rzeczy odkryłam, np. to że Bajt kocha autobusy i tramwaje, gdyby nie smycz pewnie zechciałby nimi pojeździć po mieście. Może w taki sposób zaginął poprzedniemu właścicielowi? 
Poza tym, pies bardzo lubi hałas, obserwuje z zainteresowaniem roboty drogowe młotem pneumatycznym. Nie boi się strzałów, na widok wiatrówki ogarnia go radość. Sylwestra to chyba mu na Rynku musimy zapewnić, albo w domu wypuścić małą petardkę. 

Uznał zasiedzenie moich kotów jako rzecz nie podlegającą dyskusji, nie ma walk ani przeganiania. Jeden z kotów jest bardzo zniesmaczony bałaganem jaki potrafi zrobić pies wokół swojej miski z żarciem, więc często podchodzi posprzątać wylizując resztki.

Na marginesie, pies lubi kocie puszki a ten właśnie kot Behemot woli psie. Często siedzą więc w komitywie przy zamienionych miskach. Poza tym Behemot jest kotem o psim charakterze, natomiast Bajt ma kocie usposobienie.

Powarkiwania i psie ględzenie jakie miały miejsce na samym początku ustąpiły, nie odzywa się już tak często, zobaczył, że mało co sobie robimy z jego odgłosów i prędzej czy później musi daną czynność wykonać. Posługiwałam się psimi smaczkami i masą pochwał.
Całe dnie będąc ze mną towarzyszył mi na każdym kroku. Naczytawszy się mądrej książki nt wychowania psa uznałam, że nie wszystko muszę osiągnąć.

Jego zalety to:
- jest,
- wita mnie po powrocie ze strychu tak samo wylewnie jak po 9 godzinach pracy,
- nie niszczy rzeczy, odróżnia swoje zabawki od zabawek dziecięcych (nigdy ich nawet nie tknął pyskiem)
- jest psem pracującym, wchodząc po schodach do domu niesie cokolwiek: smycz, gazetę, patyk.
- potrafi przyjść i się przytulić bez względu na wszystko,
- bardzo lubi chodzić na smyczy i kiedy po swobodnym bieganiu w parku pokazuję mu smycz przybiega z ochotą,
- nie robi problemów przy czyszczeniu z błota łap, posłusznie wskakuje do wanny i pozwala opłukać błoto, wychodzi dopiero kiedy ja mu pozwolę,
- mało wybredny w jedzeniu, nie jest pazerny, preferuje domowe jedzenie,
- nie żebrze przy stole chociaż towarzyszy podczas posiłków pod nogami
- nie jest hałaśliwy, nie szczeka bez powodu w domu i na spacerach, odzywa się na moją zachętę podczas zabaw,
- nie jest agresywny.

A wady:
- przy wychodzeniu na spacer włącza mu się ADHD i dopóki nie załatwi swoich spraw fizjologicznych ciągnie na smyczy, nie pomaga obróżka zaciskowa, metoda "żelaznej ręki", przywoływania do nogi (reaguje, ale na bardzo krótko), pomocna okazała się Agata i jej pomysł z zakupem obroży uzdowej, tzw typ halti - dopiero ją kupię.
- w samochodzie nawet jak posłusznie usiądzie na podłodze, po chwili wyskakuje na tylne siedzenie, jadąc samej nie jestem w stanie psa utrzymać na wyznaczonym miejscu, brakuje mi pomysłu jak go tam na taki moment uwięzić. Jest mi to potrzebne, bo spaniel ma bujną sierść na łapach i po wycieczkach jest po prostu brudny.
- kłóci się czasem z mężem - wygląda to tak: wieczorem mąż kładąc się do łóżka niechcący nadeptuje psa (lekko, ale pies śpi pod łóżkiem), Bajt zaczyna warczeć niezadowolony a mąż zaczyna dyskusję z psem każąc mu iść na swój kocyk, pies warczy głośniej, mąż mu rozkazuje, pies szczeka i tak ujadając w końcu idzie na miejsce, ale ja jestem poirytowana hałasem. Nie trzymam strony psa - wiem, że musi wykonać rozkaz, ale wiem również, że słowo "sorry piesku", smaczek i zachęta na położenie się psa na jego miejscu byłaby cichsza, skuteczniejsza i trwalsza w wychowaniu. Trudno tu czasami mężowi wytłumaczyć, że Bajta należy traktować troszkę inaczej. Moja poprzednia suczka była tak lotna i inteligentna, ze nie trzeba było jej wcale wychowywać, ona po prostu sama z siebie wiedziała jak postępować. Pomalutku docierają się jednak, walka o dominację kiedyś się skończy.
- kocha inne psy, czasem odbiega ode mnie aby się z nimi przywitać i chociaż zaraz wraca to jednak ja nie jestem do końca z tego zadowolona.

Nie jest źle, do zmiany całkowitej charakteru psa nie mam najmniejszej ochoty, poza tym uważam, że nic mi z tego nie wyjdzie, bowiem wychowano mnie na osobę tolerującą innych i tak jak wśród ludzi tak i wśród zwierząt cenię różne temperamenty.

Pies psem, ale jeszcze w moim domu zaroiło się od świnek morskich. Wolny czas zagospodarowała mi córka aktywnie udzielająca się na forum zwierzątek. Dostałam bojowe zadania: dostawę karmy dla psów dla pani opiekującej się porzuconymi szczeniakami, odebranie od niej pewnej świnki, zawiezienie jej po paru dniach do innej osoby, która z kolei pociągiem zawiozła ją do domu stałego. Po tym prośku do domu przybyły znów z Warszawy dwie świneczki maluchy z laboratorium i zapewniliśmy im dom tymczasowy. Zapewniałam im zdrowie psychiczne biorąc je na ręce, głaszcząc i wypuszczając na podłogi na spacerki. Cały czas są z nami dwa prosiaki Czesiu i Maślana, które przytyły i wyrosły, ale dalej są dzikusami. Lada chwila te dwa dodatkowe jadą do stałego miejsca. Na Śląsk.