Zniknęłam na działce

Po powrocie z Warszawy piękna wiosna zawitała we Wrocławiu. Cieplutko u nas, choć nocami jeszcze mrozi. Moje ADHD pognało mnie na ogródek.

Ogródek nabyłam w połowie maja 2008 roku, nikt nie dbał o niego 12 lat.
Zarośnięty winoroślami i wszelkim chwastem stał się okolicznym wysypiskiem śmieci.
Cały rok wycinaliśmy klony, dziczki, podcinaliśmy uschnięte konary, wygrzebywaliśmy z ziemi kamienie, cegły, wielkie kamienne części poniemieckiej drogi, szkło i plastik.
Sporo złomu zabrał człek od żelaza, wory z odzieżą zapełniły jeden kontener, szyb jak po zakładzie szklarskim - wywoziliśmy to sukcesywnie.
Oprócz zwykłych śmieci trafiły się też "skarby". O tym jednak innym razem.

Działka sprawia mi radość, jest blisko mojego domu i pracy, w pobliżu jest wspaniały teren do jazdy rowerem, spacerów z psem, blisko do rzeki na kajaki.
Mimo położenia koło drogi jest spokojnie, stojące samochody zasłaniają, a kiedyś urośnie tam żywopłot.
Co jakiś czas robię zdjęcia i można je obejrzeć TU

Nie pracujemy na akord, zgasiła nas wiadomość w tamtym roku i widok mierniczych - prawdopodobnie kiedy już będzie tu ładnie powstanie droga.
W ramach EURO 2012.
Można znienawidzić sport!

Nie jest to pewnik, więc bywamy, kopiemy i za parę dni siejemy.

Marzy mi się sianie zboża z płachty. Tak samo jak wiejskie dumanie na przyzbie. Kiedyś zastałam mojego męża w zamyśleniu na stołeczku w kuchni. Myślałam, że ma jakiś kłopot, problem.
Kiedy spytałam: Co ci jest? Usłyszałam: Ech, kury bym pokarmił.

Sąsiedzi też mi się udani trafili: naprzeciwko starszy pan, który latem znosi mi swoje owoce i kwiaty w takich ilościach, że swoich nie muszę uprawiać :)
Ale jak mu kiedyś z tych jego darów ciasto upiekłam i elegancko podałam na działce to kupiony na amen!
Dalej starsza pani z synem - życie strawili na działce, ale od niej mam konwalie i marcinki, a syn dawno temu zasadził orzecha. I dziwi się nieludzko, kiedy mój mąż mu coś klaruje.
Działeczkę dalej miłe małżeństwo dzielące się sadzonkami pomidorów.
Przez płot sąsiad z pysznymi winogronami i zapraszający do zbiorów, obok niego kolejna sąsiadka - dawczyni sałat i szczypiorów.
W głębi - pani doktor - hodowca kwiatów, znawczyni tematu. Za nią były esbek warczący na cichą żonę wrednie od czasu do czasu - ale karmi koty.
Melanż jednym słowem, ale sympatyczny.

Jeszcze nie przygotowana na zasiewy przywitała mnie wspaniałym rabarbarem - prezentem od ulubionej Gosi. Przetrwały dwa krzaczki, ale za to idą jak burza! Niedługo ciasto z rabarbarem!



Bajtek najpierw przywitał się z ogródkiem po sąsiedzku - opuszczonym jak sierota



a potem zaczął pomagać w porządkach już u nas



Zaraz po pracy, jeśli tylko ciepło i czuję moc - jadę pokopać!
Mąż stuka i puka naprawiając co się da, drzewa z dnia na dzień nabierają kwiecia, sąsiady zewsząd już przybywają, pszczoły i bąki zapylają.
Na mnie przypadła w tym roku rola kopacza, bo mężowski kręgosłup chwiejny i bolesny.
Za ok 10 dni skończę. Mozolnie to idzie, bo niektóre fragmenty jeszcze nigdy nie czuły łopaty, a że wyciągam od razu korzenie chwastów i kamienie więc dłuży się okropnie.

Ale ja to lubię. Lubię potem wyznaczać grządki, patrzeć na czarną ziemię i marzyć - co mi wyrośnie.
No i bardzo odpowiada mi dzierganie czy wyszywanie na moim kawałku planety.