Moje Święta

Biegiem, pędem, na ostatnią chwilę tradycji stało się zadość i Święta się odbyły!
Bałam się tej dziwnej Wigilii, ale było świetnie!

W środę miałam urlop, więc jeszcze rano uszyłam dla dwóch domów choinki na wino i miałam gotowe podarunki.
Składniki: butelka wina, flizelina, atłas, aksamit, organza.

Potem już szczota i szmata. Dzieci dzielnie pomagały. A mąż zasuwał w kuchni. Zdążyłam się wkurzyć jak wykorzystując moją nieuwagę sporządził sernik na zimno.
Umowa jest taka: on ma gotować potrawy, a ja ciasta. Zaplanowałam sernik na zimno wielopiętrowy z galaretkami i różnymi owocami, upiekłam jedynie jabłecznik z pianką, ale nie smakował, nie wyszedł i żałuję, że nie zrobiłam po swojemu. Myślałam, że nadrobię atrakcyjnym wielopoziomowym serowym tortem, a zastałam dwie nędzne blaszki sera pokrytego galaretką. Wypaprał mi i ser i galaretki, więc obraziłam się i łeb mu suszyłam do nocy.
Nie smakują nam makowce, drożdżowe i serniki pieczone, czasu na pierniki też nie mamy.

Nie było w tym roku choinki! Na szczęście mąż odpuścił, ja nigdy serca do chojaka nie miałam, za dużo miejsca zajmował, a ostatnie doniczkowe wsadziliśmy na ogródku i problem zniknął! Karteczki od bliskich, lampki na zasłonie i stara kura zabytek odziana w gwiazdki po prezentach robiły design.

Ostatnimi dniami dość późno pan mąż zjawiał się po pracy. A to korki, a to praca, a to "karpik" z kolegą, a to zakupy. Ja też mam w grudniu przerąbane, więc nic nowego w tym nie widziałam.
Najbardziej w tej Wigilii  cieszył mnie fakt, że będzie na którą się uda zrobić! Wszak jeszcze musieliśmy podjechać do mamy z aprowizacją i opłatkiem. Pozbieraliśmy się jednak i po modlitwie składaliśmy sobie piękne życzenia.
W połowie Wigilii - Aniołek podrzucił prezenty!!!!
Jakież było moje zdumienie i radość, kiedy od córy otrzymałam wspaniałe kosmetyki i tusz sprowadzony z Irlandii, a już nie dowierzałam, kiedy rozpakowałam podłużne pudełko i moim oczom ukazała się:

KLAWIATURA Z CYRYLICĄ!!!!!

Wreszcie mogę napisać cokolwiek na blogach moich koleżanek ze Wschodu! Marzyłam o niej bardzo długo, ale jak się okazało, nie tak łatwo ją było kupić. Stąd późne powroty do domu i zwalanie na pracę i korki!
Dobry mąż zapytał, czy w najbliższym czasie nie zainteresuje mnie sanskryt.

W pierwszy dzień nadjechali goście! Tym razem udał się indyk i nie dostał go Bajtek w całości jak ten wielkanocny.

Znów przyszła pora na prezenty, a ja swój otrzymałam na samym końcu.
Położono mi na kolanach czarny futerał.
Ja znałam ten kształt, serce mi zabiło, nie wierzyłam, otwieram......
a tam .....
SKRZYPCE!!!!!

Kiedy potoczyłam wzrokiem po twarzach usłyszałam zdumiona: tak, to twoje! Dla ciebie!!!

Mój Boże!
Skrzypce swoje ostatnie oddałam bratu, kiedy dostał się na studia i pilnie potrzebował lepszych!
Ja nie zostałam pracującym muzykiem, w moim życiu pojawiły się dzieci i rodzina.
A muszę Wam powiedzieć, że skończyłam średnią szkołę muzyczną w klasie skrzypiec. Zawód - muzyk instrumentalista.
Potem na krótko moje córki poszły do szkoły muzycznej i jeszcze na początku małżeństwa od czasu do czasu grałam, ale po stracie instrumentu nigdy nie było dość pieniędzy aby kupić, i nie było takiej potrzeby.

Dzieci usłyszały kiedyś, że chciałabym na tydzień instrument pożyczyć, aby zobaczyć czy jeszcze cokolwiek pamiętam.
Córka Kasia przy pomocy Cyca zabrała cichaczem instrumenty, które miałam w domu i wespół z moim bratem dokonali przeglądu technicznego.
Kiedy od razu było wiadomo, że żaden egzemplarz nie jest mnie godzien - brat wyjął swoje, dawne, klasy mistrzowskiej!  Podarował je, a Kasia sfinansowała kosztowną reanimację u lutnika.
Oczywiście i moja mama brała w tym spisku udział, bo ów lutnik to jej bardzo dobry znajomy, człowiek renesansu, który albo wpada na dysputy o wyższości malarstwa holenderskiego z moją mamą, albo przesiaduje u mojego brata na wykładach muzycznych.
Pan Altman doprowadził te skrzypce znów do świetności, ustawił duszę, wymienił kołki, struny i rozegrał je.
Smyczek jest nie najlepszy, ale jest!
Serce mi biło strasznie, kiedy znów położyłam na ramieniu instrument, kiedy znów trzymałam smyczek, kiedy moje za długie pazury nie pozwalały czysto zagrać, a w głowie miałam tylko najprostsze kolędy!

A Cycu patrzył na matkę z uwielbieniem!
Zdjęcia takie kiepskie bo się zasłuchali i lampy nie włączyli.

Dzieciary zgodnie bawiły się na podłodze:

A starsi po uczcie muzycznej napili się co nieco whisky i pojedli łakoci.
Czekam na spróbowanie tej czekolady z solą, bowiem jestem wielbicielką czekolad, a te skórki pomarańczowe na chandrę to jakby ekstra dla mnie! To też prezent, a koszyczek zaklepałam na włóczki!

Kiedy już goście pojechali, pograłam znów na skrzypcach.
Trzeba mi iść na strych nut poszukać. Czy coś z nich ocalało?
Jakieś Wohlfahrty i Mazasy będą niezbędne. Czas mnie cofnął do podstawówki. Etiudy i gamy, bez tego ani rusz. Ręce sztywne jak u manekina. Teraz pół godziny maksymalnie grania.

Mój mąż zapytał:
- Kochanie, to jakie masz plany na jutro? Będziesz kołowrotkować, grać na skrzypcach czy blogować po rosyjsku?




Potulnie wzięłam udział w kolejnym rodzinnym obiedzie drugiego dnia Świąt i przyniosłam czarną żorżetę w róże i turkusowe maziaje - dobra Teściowa jeszcze jakiś wzór ma na kieckę odszukać!

Jeszcze nigdy tak mnie nie obsypano podarkami!