Muszę sobie ponarzekać

Od 16 czerwca mam całe dwa tygodnie urlopu, zaczynam narzekanie:
Moja zmywarka (bardzo kiepski egzemplarz zanussi - nie polecam wrogowi nawet!) ostatnio zaczeła przekładać jedzenie z talerzy na kubki i odwrotnie, w rezultacie wkładałam do niej już prawie czyste gary, aby wyjąć wypłukane i wysuszone.

Miesiąc temu odmówiłam karmić calgonitem darmozjada, zakupiłam Ludwika i sporą ilość gąbek i druciaków. Przez ten czas jednak w mikroskopijnej kuchence wiecznie pełno było garów: w komorze zlewozmywaka, na suszarce, na blacie stołu. 
Dziwnie po umyciu ostatniego kubka pojawiało się 5 następnych. To takie właśnie cudowne rozmnożenie, bowiem każdy z domowników twierdzi uparcie, że on tylko jeden kubek, cały dzień, i jedna łyżeczka, i w ogóle czego ja chcę. 
Moje polecenie było krótkie: widzisz trzy rzeczy w zlewozmywaku - umyj!

Wybierając się na urlop szybko skalkulowałam, ile czasu będę stać przy garach, pichcić obiadki (no bo wolne mam!!!!!) i jedynym rozsądnym wyjściem był zakup nowej. Co prawda mieliśmy inny cel (piec gazowy), ale póki co jest lato, łazienka nie zaczęta, zmywarka miała pierwszeństwo.

Jak już dzieje się od dawna w moim domu, takie techniczne zakupy robię ja.
Mam intuicję i wyczucie, sprzęt kupiony przeze mnie trwa i funkcjonuje latami.
To co kupił mąż najdalej na drugi dzień po gwarancji psuje sie tak, że trafia na złom. 
W ten sposób zniknęły dwie pralki, parę żelazek i teraz zmywarka. 
Auto, które sobie kupił rdza zjadła tuż przed końcem spłacania rat. 
Moje - kupione na rok, jeździ już 9 lat i nie zanosi się na rychły zgon.
W związku z tym nazywa mnie wiedźmą i jako ekspert muszę kupować większe rzeczy.
Kiedyś w środku zimy rozszczelnił się kaloryfer u syna, w pobliskim markecie musiałam stanąć przy pryzmie grzejników i Panu Widłakowi pokazać, który egzemplarz ma wyjąć. Mąż zaczął się bać tych zakupów.

Wracajac do tematu, sprytnie przed urlopem, w sobotę zakupiłam nową zmywarkę, dobrą, made in Germany, z wieloma funkcjami, ładną. Panowie ze sklepu przywieźli w poniedziałek i tu katastrofa, moja połowica SAMA zaczeła podłączanie.
Oczywiście, nic nie jest w stanie zrobić sam, tzn potrafi, ale ja jestem potrzebna. Do wysłuchania: że ten pop...... hydraulik namieszał, że kur..... rurka nie tu, że po co to tutaj stoi jak nie ma miejsca, że mu sto szmat jest potrzebnych, i radio i lampka i pies po co tu wchodzi jak nie ma miejsca, i po co kocie miski na podłodze (bo pewnie u innych na czas przerwy w jedzeniu stoją w kredensie), dlaczego ludzie się drą oglądając mecz jak on chce trójki posłuchać, po co mi wyszywany właśnie spaniel, czy te koty nie pojdą spać, dlaczego...po co....na co....

A najlepsze jest w tym, że zawsze zabiera się za coś nieprzygotowany, nie przegląda zapasów gwintów, narzędzi, nie organizuje sobie pola bitwy. 

Kiedy ja zaczynam szyć, sprzątam, wyciągam deskę do prasowania, organizuję zapas miejsca na blacie, ustalam kolejność. Natomiast moje szczęście zaczyna od zalania kuchni, wysłania w ostatniej chwili syna po zaślepkę, ściągnięcia od brata swoich narzędzi. A i zapomniałam, pierwsza jest drzemka. A czas rozpoczęcia prac to 17.

W rezultacie: mam bardzo ładnie umytą podłogę w kuchni, zwierzaki zległy koło mnie w pokoju umawiając się na wieczór z dietą. W przerwie przy Mistrzu i Małgorzacie udało mi się dokończyć spanielka. 
Wszystkie blaty w kuchni (mikroskopijne) zawalone są garami i cudami z szafki pod zlewozmywakiem, stół w przedpokoju jest też zawalony narzędziami, blachami do ciast, taborecikiem i instrukcją obsługi nowej zmywarki Siemens. 

Gary chyba umyję w wannie.