Najstarsza zielona wełna

Tak, tak. To najstarsza moja wełna. Udało mi się ją kupić gdy byłam w drugiej klasie liceum.
Nie posiadałam się z radości, że jest zielona, jest z fabrycznie przędzonej wełny i stać mnie było na całe 30 deko!

Z tej ilości mogłam sobie zrobić olbrzymi, wtedy modny sweter z nisko opuszczonymi rękawami, cały z prostokątów, bo wtedy taki był szyk.
W liceum byłam tak mikra, że z 10 deko moherku (bo na 20 deko nie było mnie stać), kupowanego wtedy w komisie, sztucznego aż zęby wykręcało, dziergałam sweterki blisko ciała. Ale modne były takie duże i szerokie :)
Mam nawet czarnobiałe zdjęcie z wycieczki do Zakopanego, gdy ten sweter robił furorę.

Dość wybitne były sentymenty, gdyż w kartonie na strychu uchowała się ta wełna już w postaci motków przeznaczona na jakiś udzierg kolejny.
Wcześniej jednak mole ją znalazły i jeden z motków bezczelnie zeżarły na wylot.

Kiedy dostałam od Dorothei wygraną nagrodę w postaci czapki zwanej "Kot w worku" i kilku próbach dopasowania do jej zieleni moich szalików postanowiłam los wełny w kartonie zakończyć.
Nawet dropsowa do tej limy dropsowej mi nie pasowała. Ale starutka wełna trawiastozielona ocieplona moherkiem Yarn Art całkiem, całkiem!

Połączyłam na kołowrotku w podwójną nitkę:

I szydełkiem, powtarzając wzór z poprzedniej chusteczki melanżowej zrobiłam dużą chustę.

Lampa pokazuje dużą różnicę, a w naturze kolory są bardziej dopasowane

No i znów recykling, a ja się cieszę, że ta najstarsza wełna jest po latach miła, ciepła, zdatna do użytku i wreszcie mam dodatek do ulubionej czapki, bo ona całą zimę już drugą z kolei towarzyszy w mrozy. 

I nic to, że tu celtyki, tam muszelki, jest jak dla mnie komplet!

Końcówka tej zielonej wełny trafiła jeszcze gdzieś, o czym innym razem, niebawem :)