Choroba jasna!

Jak wiecie, pod koniec marca zachorował Pan Domu.
Siedział trzy tygodnie na zwolnieniu, kurując się, a mnie zatruwając życie.
Zrobił się wredny, wybredny, niespolegliwy. Polegiwał na kanapie lub tonął w fotelu z "jolką", jak wstał to szurał.
Łaził i szurał.
Łaził i gderał, warczał i wrzeszczał. Opuszczał dom na zabiegi i badania. I to był czas spokoju.


Przed samą Wielkanocą, kiedy zawiozłam do kolejnego lekarza swoją Mamę, z głupia frant stanęłam przy okienku w rejestracji i spytałam, czy nie trafi się jakaś wcześniejsza wizyta u ortopedy od tej majowej.
Ręka mi bardzo dokuczała. Głupi to ma szczęście - jeszcze tego samego dnia, dwie godziny później dostąpiłam audiencji.
Doktor potwierdził diagnozę wcześniejszego specjalisty i zaproponował także blokadę.
Przede mną były porządki wiosenne, toteż od razu wyraziłam zgodę, pamiętając, że ta pierwsza znacznie ból zniosła. I było cudnie! Zdjęłam bandaże, ręka działała!
Potem była kolejna wizyta i to samo. Rewelacja! Wszystkie objawy atopowe u mnie zanikły. Dłoń natomiast  była czerwonawa i lekko opuchnięta. Po każdej blokadzie wyłam kilka godzin po zastrzyku, ale potem ulga!

Naraz, któregoś dnia zrobiło mi się gorąco. Cała byłam zlana potem.
Potem znów to samo. I tak do kilkunastu uderzeń gorąca w ciągu dnia.
W nocy budziłam się 4-7 razy - pić i do okna na zimno łeb wystawić.
Wykoncypowałam sobie, że przyszło znienacka klimakterium!
Ogłosiłam po rodzinie, zaczęłam szukać ziółek po necie, rad i porad. Już podjęłam decyzję o zażywaniu hormonów, bowiem to co przechodziłam - to były katusze.

W tym samym czasie opiekowałam się już stale Alusią, dodatkowo podjęłam się zajęcia trzy razy w tygodniu  miłej pracy przy sprzątaniu przychodni.
I nie udało mi się do ginki pojechać, bowiem Mama płakała przez telefon, że ją boli.
No boli i już.
Noga.

Rzuciłam więc swoje plany i zaczęłam kolejne wizyty odprawiać. Co wyjazd to temat na esej przynajmniej, lecz nie chcę już tego opisywać.
Mama widziała, jak co chwila robiło mi się słabo w samochodzie, w poczekalniach i kiwała głową:
- No patrz, a  mnie nic nie było, dwa razy mnie trzepnęło!

Nie mogłam już tego słuchać. Mnie trzepało za nią i siebie. Za całe pokolenie!

W końcu ktoś przytomnie mnie zapytał: - A kiedy był ostatni okres?

??????????????????

Otóż to. Chyba nie dostępuje się tego szczęścia zwanego klimakterium dwa tygodnie po okresie???????

Wyjęłam ulotkę.
Z mozołem całą przeczytałam.
Na końcu drobnym drukiem były skutki uboczne.
Ja te skutki uboczne reprezentowałam w całości!
Łącznie z przytyciem!

Miast kolejnej wizyty i blokady przełamałam swój lęk przed akupunkturą:

Korzystałam również z kinezjotapingu:

I teraz nic mną nie telepie, włos się nie lepi do głowy, ubieram się normalnie, a jako jedyny htz - kupiłam drewniany wachlarz chiński - na wszelki wypadek!
Mama chwilowo unieszkodliwiona również akupunkturą.
Dawniej wszystkie damy siedziały z wachlarzami - nie wiedział nikt, którą telepie!


Poza tym  znów mam chwilową pracę w moim ulubionym sklepie!

I dzień chwilowo wygląda tak:
Pobudka 5:30, lot z psem 113 schodów w dół, powrót 113 schodów w górę.
7 - wsiadam do auta, jadę do Alutki na7 45. Tam ok 90 stopni tylko.
Czasem siedzę z nią do 15, czasem do 12.
Jak do 12 -  to lecę do ulubionego sklepu, tak mi mija do 17 30.
Lub gdzieś wiozę Mamę.
O 18 jestem w domu 113 schodów w górę :), coś w siebie wrzucam i spadam w dół 113 stopni do kolejnej pracy trzy razy w tygodniu - sprzątam przychodnię lekarską.
Potem szybko mi w aucie te 4-5 km mija i w górę 113 schodów. Około 22 jestem w domu. Sprawdzam czy żyją, myję podłogę, której nikt nie widzi jaka brudna i szybko wrzucam maila w laptopie.
Zasypiam nie wiem kiedy :))))
Czasem jeszcze o tej 22 jak jestem na dole zbiega mój pies na ostatnie siusiu i idę relaksacyjnie liczyć jeże na podwórku.
W tej chwili jestem tylko w sklepie i przychodni. Alutka ma opiekę drugich Dziadków.

Ostatnio zapytałam syna, kiedy szkołę kończy, bo zapomniałam.
Nie wolno mi siadać do maszyny do co najmniej czerwca, ale zawsze jakieś gacie do naprawy się trafią :) toteż jeszcze coś próbuję ogarnąć z szycia. Pomalutku.
Ogarniam czas z kalendarzem w ręku.
Na ogródku jeszcze nie byłam.
W niektóre weekendy mam Hunów do wyboru. Z tym, że oni to miód na serce. Jeden pierwiastkuje i podnosi do potęgi (w myśli), a Babcia z nim jedynie ćwiczy równania z niewiadomymi, bo tępa okrutnie z matematyki. Drugi Hun 5 letni czyta, po polsku i angielsku, więc tego Huna nawet nie słychać. Wystarczy mu o siusiu przypomnieć i pić dać na czas.

Tak to w wielkim skrócie wygląda.

Serdecznie dziękuję za troskę z Waszej strony! Za maile, telefony, rozmowy! A szczególnie pewnej mojej czytelniczce anonimowej, która mnie rozpoznała w sklepie i również zapytała co się dzieje!

Niedługo będę miała może ciut więcej czasu, bo bycie bezrobotną bywa przewrotne :)
Tego posta musiałam w części skomponować z listu, bo u mnie już 1:30 w nocy, trzeba rano wstać, koniom wody dać!


PS.  Najwyższy dostał na rok pozwolenie na pracę, wrócił do firmy, skończyły się konferencje na laptopie. Z zachowania już ma 3+, bo jeszcze do prac się domowych nie przykłada!