Prezes Bruno

Prezes, Bruno, Brunek, Bruńcio, Rudy Faszysta, Książątko, Rudzielec, Kiciuś, Król Lew - i jeszcze kilka się zapomniało w tej chwili imion tego jedynego Kota.
Był z nami od jesieni 1998 roku do wczoraj - 19-09 do godziny 23:33.
Zasnął spokojnie, czasem cichutko zamiauczał, wtedy go głaskałam leciutko po głowie.
Nawet w ostatnich chwilach mruczał, otoczony ciepłem, bliskością spokojem i ciszą. Czułam jednak, że się bał.

Wyjątkowej był urody. Zdjęcia nigdy nie pokazały jego prawdziwego wdzięku. Charakter miał jedyny w swoim rodzaju. Nie był kotem-przylepą. Nie darzył nas wylewnym uczuciem i domaganiem się pieszczot, ale nas kochał tym swoim kocim sercem ogromnie.

Na wakacje jeździł, ale z własną kuwetą i musiał mieć swój pokoik. Kiedyś w lepszej formie będąc opiszę przygodę na Mazurach.

Do obcych osób podchodził z dystansem, ale jeśli już do kogoś sam przyszedł to był znak, że to dobry człowiek. Ludzie nieciekawi nigdy nie zaznali łaski Prezesa i jego zainteresowania.

Czego jak czego, ale misek z żarciem pilnował! Wprowadził zwyczaj, że zawsze zaczynał od obwąchania wszystkich porcji i kiedy sprawdził, że jest ok pozwalał reszcie jeść.
Tu widać, jak się zabezpieczył i zakokosił na porcji puszek :)

Z Brunkiem wychowało się kilka zwierząt, dla których był mentorem. Miał charakter przywódcy.
Był odważny, kiedyś stanął w obronie całej naszej rodziny przed obcym psem (na wyjeździe), a Behemot (drugi kot) głupa rżnął, że nie widzi nic.

Powarkiwał w ostatnich miesiącach na Hunów jak za często i za głośno mu przed nosem biegali.
Chłopcy więc omijali na paluszkach Prezesa, bo już wiedzieli, że kotek chory i lata swoje ma, a takiemu to płazem uchodzi i prędzej na nich wina spadnie :).
To też była pomoc w wychowaniu, jak młodzieńców nauczyć chodzić, a nie biegać w mieszkaniu, gdzie pod spodem inny człowiek.

Nauczył nas nie zostawiać toreb na podłodze i szpargałów - sikał namiętnie na bałagan :)

Kiedy z mojej szafy ubrania wypływały niedbale upchnięte - otwierał drzwiczki i łapą wywalał co się dało. Wtedy musiałam w kostkę składać.

Wiernie mi towarzyszył.
Mieliśmy taki poranny zwyczaj, że podchodził i łapką lekko nachylał moje włosy do siebie. Ja się pochylałam, a Brunek mi włos ulizywał na odpowiedni boczek iwtedy domagał się całusa w czółko. Zabawa trwała co ranek.
Wylegiwał się na kanapie tuż za mną i czasem z tego miejsca fryzurę poprawiał Pańci.

Kiedy zaczynałam porządki wolał sam się posprzątać:

Albo udawał, że go nie ma!

Miał oczywiście swój ulubiony fotel, dzielony ze mną, z którego nie spędzałam, rozpuszczając ostatnimi czasy okrutnie.

Uwalał się na maskotce, która to prezentem od dzieci z Domu Dziecka dla mnie:

Przeszkadzał w szyciu, ale tak lubił mi towarzyszyć:

Wymacać musiał wszystkie paczłorki, czym mnie złościł, bo obkłaczał dokumentnie swoim puchem

A w ostatnich chwilach pomagał prząść alpakę i cały czas leżał koło mnie:

Jeszcze poprosiłam, by został ze mną do końca wyszywania obrazka autorstwa pani Marie-Thérèse Saint-Aubin. Posłuchał.

I utulony, wycałowany, wygłaskany, ogrzany zasnął. Cicho mruczał jak traktorek, potem westchnął.
Zostawił swoje piękne rude futerko i poszedł Tęczowym Mostem.

Myślicie, że nie targały mną wątpliwości czy należy go uśpić?
A jakże.
Jednak wiedząc, że ta śmierć bezbolesna nie chciałam zabawy w Pana Boga.
Tym krokiem sobie bym łez odjęła, sobie bym pomogła.
Może to nie po chrześcijańsku tak łzy za kotem lać, ale albo jestem nieprzystosowana, albo głupia, albo nienormalna i wybaczcie, sama sobie z tym rady dać nie mogę. Łzy mi lecą jak grochy.

Może nie powinnam, ale on był z nami 14 lat. To szmat czasu.
Wczoraj, kiedy Syn przy nim czuwał na zmianę ze mną dotarło do mnie, że Cycu był małym chłopcem i całe swoje życie spędził właściwie z tym Kotem.

W domu mam teraz Bajtka, Behemota i Dudusia.
Behemot nieswój, nie ma go kto strofować, nie ma z kim się pobawić. Ja o drugim kocie nie myślę.
Chyba, że taki Bruno mnie sobie znajdzie.
Nieprędko to nastąpi.
Nie namawiajcie mnie.