Dzień taki jakiś....

Wczoraj wieczorem sprzątając przychodnię zostawiłam telefon w jednym z gabinetów.
Rankiem odcedziłam psa, wsadziłam do auta, pojechałam by zdążyć przed pacjentami po łączność.
Potem szybciorem na górę, strój cmentarny na się i do kwiaciarni.
Potem po brata i do kościoła.
Po godzinie cmentarz, łzy, upłakanie, żałość...no taka człowiecza nędza.
Odeszła córka przyjaciółki Mamy - rasowa alkoholiczka - lecz Człowiek o Wielkim Sercu.
Dziwne?
Dziwne.

Zwykle osąd ludzki jest przewidywalny.
Lecz trafia się taka perła nieodgadniona, zalkoholizowana, upodlona, upadlająca, niszcząca i budująca, kochająca i nienawidząca.
Ale z sercem.
Naprawdę.
Mimo wszystko padało jedno zdanie - była Dobra. Tak po ludzku, kiedy odpuszczał alkohol - była Dobra.

Spłakana pojechałam potem z bratem po Chrystusa.
Rzeźbę do renowacji i konserwacji.
Omotana indyjską szatą ułomna postać Ukrzyżowanego na tylnych siedzeniach samochodu wyglądała niecodziennie.
Tak mi zgrał się Jego widok ze zmarłą Kasią.
On będzie za chwilę naprawiony, poskładany, otoczony czcią w swojej parafii.
Ona dostanie co najwyżej kamienną tabliczkę na grobie, kwiatka, znicz.
Jej Mama nie poskleja serca.

Potem odwiozłam brata z Chrystusem do domu i pojechałam ku ludziom - do ulubionego sklepu, by nie beczeć w domu z żalu i smutku. Doczekałam i dopracowałam do 18.
Zaparkowałam pod drzewem, to mi radośnie ono listowiem popruszyło i guankiem ptasim auto ozdobiło. Chcąc chociaż okno na świat sobie otworzyć popryskałam przednią szybę, jedna wycieraczka mi w ręku została.
Wczorajsze obdarte nogi po spacerku z Alutką nie nadają się do użytku niestety - plaster na każdym palcu. Pies chce mi siłą te stopy lizać, ja uciekam.
Gdzieś tam jeszcze przypomniało mi się, że rankiem opowiadając mężowi swój z grubsza plan dnia spytał, czy na ogródek się przypadkiem nie wybieram.
Taaaa, pewnie sądził, że ruch na świeżym powietrzu mi potrzebny....
Bo wieczorem siadłam do roboty uproszonej przez klientkę, na cito, na wczoraj. Nawet mnie długo nie namawiała.
Już zrobiłam.

No i minął dzień, może w końcu zacznę kończyć sukienkę, którą mam do pokazania. Zostało niewiele.