Rodzinnie

Jak zwykle podział obowiązków był prosty i oczywisty: Małżonek kupuje i gotuje, ja sprzątam i piekę ciasta.
Przy świątecznym stole siadło 11 osób. Teściowa nam nawiała do rodziny w innym mieście.
Upiekłam i zrobiłam na zimno serniki (z 4 kilo sera), namówiłam chłopa na upieczenie baby drożdżowej, zrobiłam makowiec z jabłkami, który dziwnie przypominał mazurka - więc jako ulepek jemy na siłę. Dodatkowo brat upiekł nam pączki z różnymi nadzieniami i słodyczy było dość.

Po raz pierwszy sernik był rzucany. Z pewną obawą do tego podeszłam, zwykle sernik opada i nie ma siły na to. Zwłaszcza, że używam do wypieku jedynie sera, masła, jaj, cukru i po jednej łyżce mąki pszennej i ziemniaczanej na kilo. Nigdy nie sypię sernixów ani proszków do pieczenia.
A tu dziecko podpowiada: - Mamo, moja koleżanka rzuca ciastem!
Sprawdziłam.
Po skończonym pieczeniu, po odstaniu w jeszcze ciepłym piekarniku przez 10 minut wyjęłam tortownicę i z wysokości 20 cm rzuciłam na deskę ułożoną na blacie. Sernik w jednym momencie utracił te pęcherzyki, które miały opuścić ciasto i dzięki temu nie był tak tradycyjnie płaski jak zwykle. Opada niewiele i tylko w momencie uderzenia.
To samo robi się z biszkoptami. Niektóre panie rzucają z wysokości 60-80 cm.
Mam taką tortownicę, którą wstyd pokazać i mogłaby nie wytrzymać upadku, ale tylko w niej udaje się sernik i co lepsze ciasto, więc rzucałam z niewysoka. Polecam - doskonały sposób na uniknięcie zapadania ciasta.


Małżonek tradycyjnie indyka dopadł i upiekł, zdaje się, że koło środy w końcu go zjemy, bo gigant. Narobił białej kiełbasy, córa sałatkę przygotowała. A kiedy ja zajęłam z sernikami kuchnię Wysoki sam ozdabiał pisanki wydrapując wzorki na skorupkach.

Może i nie są najpiękniejsze, ale zrobił sam i siedział przy tym cicho nie plącząc się po kuchni.

W czasie Wielkanocy znalazła się też chwila na pokazanie jak się przędzie alpakę i pokazanie nowych wełenek już skończonych.


A kiedy najmłodsi ze starszymi wybyli na spotkanie zajączka, który przygotował dla nich zadania do wykonania i niespodzianki w nagrodę, starszyzna plemienna legła, gdzie kto mógł:


Kilka kartek z życzeniami poleciało wcześniej w świat, niektóre w towarzystwie kur:

a do niektórych dopiero dziś w trakcie przechadzki udało się sms-a wysłać.

Dzisiaj poszliśmy z mężem na spacer, potoczyć okiem na ogródek, spławić psa w rzece i zajrzeć do koników:

Bajtek jak zobaczył skubiące trawę konie to sam też z nich wziął przykład i pasł się jak owieczka.
My zmęczeni po powrocie ucięliśmy sobie drzemkę i obudziła nas burza. Piękne pioruny walą!

Święta mnie nie zmęczyły, jedno okno w kuchni zostało brudne a świat się nie zawalił.
Cieszyła rodzina przy stole, a wcześniej nikt nikogo nie poganiał z obowiązkami. Dobrze mieć tak dużo miłych ludzi dokoła siebie!