Poduszeczki

Kiedy kilka lat temu porywałam się na szycie poduszek dla Domu Małego Dziecka we Wrocławiu, było to po obdarowaniu wszystkich wtedy małych mieszkańców przez grupę Cioć szyjących w ramach projektu Kołderka za jeden uśmiech.
Nie chce mi się szukać dokładnej ilości wtedy podarowanych poduś, ale to był rząd 70-80 sztuk.
Ja sama też w tym pierwszym rzucie brałam udział szyjąc i potem wspólnie z Gosią P. zawożąc.

GosiaP. to moja pierwsza nauczycielka patchworku.
Do dziś pamiętam uczucia z jakimi jechałam ściskając pod pachą moją pierwszą podusię dla DMD na ocenę.
I do dziś pamiętam, jak moje odczucia co do osoby poznanej w necie potwierdziły się.
To jest to!
Znalazłam kogoś, kto w pełni zasługuje na moją przyjaźń, szczerość, zaufanie.
Nie będę używać wielkich słów, ale Gosia to dla mnie ktoś wyjątkowy. Poza rankingiem.
Ma podobne poczucie humoru, patrzenie na świat, nigdy nie dała odczuć, że pełni rolę Mistrza, bo sama pyta, szuka, dowiaduje się. A łatwiej rozmawia się z osobą, która widzi, że też innych należy słuchać.
I bywamy czasem u siebie w domach na spotkaniach szyciowych, na plotach. Czasem prowadzimy bardzo interesujące dialogi mailowe, przy których wzrasta poziom humoru. Ilekroć mi smutno, grzebię w poczcie, znajduję wątek i tryskam serdecznym śmiechem.
Zapomniałam o najważniejszym - Gosia szyje ręcznie! Ilekroć Ją spotykam z torby wyciąga kwadracik i szybciorem, ręcznie przyszywa aplikacje! Za to szycie - MEDAL!

Dzięki Gosi poznałam Dorotę, drugą zjawiskową osobę.
Dorota to artyzm nie do pobicia. O ileż moje zapatrywanie na patchwork byłoby uboższe, gdyby nie Jej wizje i pokazanie, że inaczej też można! Z całej tej naszej grupy uważam ją za najbardziej twórczą i odkrywczą. I z nią też można o wszystkim, o domu, o zdrowiu, o tym co boli.....
Magazyn szmat prowadzi niechcący..... i u niej zawsze odpowiedni kolor się znajdzie!

Irenka - poznana przy okazji to wielkie serce i talent karteczkowy.
Ona też szyje patchworki, ale nie będę jej tu kadzić, bo sama wie ile jeszcze jej brakuje.
Natomiast kartki - które miałyśmy okazję oglądać, a robiła je w prezencie dla dzieci podczas kilku akcji do innych ośrodków - zniewalają.
Widzę kartki na fotkach w Jej blogu. Mam w domu zrobione. I nijak się nie ma uroda zdjęcia do realu. To są pracowicie dopieszczone brylanciki!
I jest mi Irenka potrzebna do szczęścia bo taka normalna, bo ma kłopoty, bo czasem jest zagubiona i nieporadna a czasem jest silną babą, na której można się wypłakać.

Kasia Elora - zniewolona przez pracę.
Tytanka haftu! Podziwiam jej umiejętność przerabiania obrazków w hafty, widziałam jak pracowicie smaruje ołówkiem i wypełnia kolorami, jej hafty są takie lekkie i pełne wdzięku.
Teraz zarobiona - mam nadzieję, że jej życie się naprostuje.

MagdaP - dobry duch!
Pomaga na kilka frontów. O Magdzie pisałam nie raz.
Moje i Klubu Igiełka istnienie wspiera jak właśnie duch z zaświatów. Łubudu - paczka!
Skromna, daleko, z pasjami dziewczyna - ech, dużo by pisać!

Grażka i jej Igiełki - to też coś co spada na człowieka znienacka.
Pasjonatka założyła szkolny klub i uczy dzieciaki wyszywać - to jeden ze sposobów, aby pokazać ile można zrobić, ile można mieć pomysłów na czas.
Za to, że odciągnęła swoją grupę od stałego siedzenia przy komputerach, od rozbijania się bez celu po podwórkach powinna dostać medal!

To jest grupa osób najczęściej pojawiających się w moich poczynaniach poduszkowych.

I nie raz miałam chwile zniechęcenia, załamania, pytań - a po co mi to?
I zawsze wydarzało się coś, co do tej pory pozwala mi to robić.
Jestem cholernie słowna i skoro raz oświadczyłam, że póki widzę i mam sprawne ręce to będę to robić. Chyba, że mnie pogonią :)

Nie mogłam pogodzić się z tym, że następnego dnia dojdzie kolejne dziecko i ono jedno nie będzie miało swojej przytulanki. Moja rola to dostarczanie co jakiś czas partii poduszek, aby zawsze były gotowe wchłonąć łzy, przytulić się do policzka, wysłuchać dziecięcych szeptów.

Przed Świętami uzyskałam pozwolenie na szybkie wyjęcie maszyny, i udało mi się uszyć wierzchy. Na Święta pochowałam cały majdan i potem znów rozłożyłam warsztat, przepikowałam jeszcze w starym roku wierzchy z ociepliną.
A już w 2011 uszyłam całość.

Moje poduszki to komplety z jaśkami.

Uszyłam ich 17, bo tylu doliczyłam się wierzchów.
Kupuję w Ikei poduszki większe i w domu szyję jaśki o wymiarze 35/35 i wypycham je wypełnieniem z Gosa Slan.
Nie stać mnie na kupowanie gotowych jasków, a poza tym moje poduszki są dość grube przez ocieplinkę i nie ma takiej potrzeby wkładania w środek grubego wkładu.
Oprócz tego, to są poduszki dla małych dzieci, a nie powinny one spać na czymś wysokim.



Tym razem odcinek pierwszy - a w nim właśnie prace Igiełek.



Autorkami haftów są Karolina i jej Mama. A jako ciekawostka - to córka nauczyła mamę wyszywać! Obie panie przekazały Grażce swoje hafty właśnie dla dzieci z Wrocławia.

To są proste poduszki, wykorzystałam w nich wszystkie resztki i reszteczki, pierwszy ma na ramce tęczę bo i na czapeczce misia taka lśni, druga - same różowości, trzecia ma obszycie z ptasiem. Zdjęcia powiększają się po kliknięciu.

Moja działalność nie jest działaniem w ramach projektu Kołderka za jeden uśmiech!!!!!!
Ciocie szyją dla dzieci chorych, bardzo indywidualnie.
Mam dla nich wielki szacunek i podziw.

Ja mam pod opieką dzieci skrzywdzone inaczej.
Proszę o niełączenie mojej pracy z Kołderkami, ponieważ to moja samowola :))))

Ale od Nich się zaczęło :)))))