Kolęda

Kiedy jako młode małżeństwo zamieszkaliśmy na strychu bida patrzyła z każdego kąta.
Beczka po farbie nakryta deską udawała stół, w całym mieszkaniu wersalka i dwa łóżeczka, maszyna stolikowa oraz regały kupione okazyjnie od nieco starszych.
Na podłodze jedynie pysznił się piękny w czerwieni dywan wełniany w perskie wzory, zbyt mały by ukryć niedostatek. To była moja wyprawka.

I tak zastała nas pierwsza w nowej parafii kolęda.
Ksiądz, kiedy odczarował nas i chałupę, serdecznie powitał i przy próbie wręczenia datku odsunął moje ramię mówiąc, że od nas to za kilka lat przyjmie ofiarę.
Pomału w dom przybywały sprzęty, psy, koty, kolejne dziecko.
Słowa dotrzymali nasi księża (chyba w tym swoim kajecie mieli zapisane), bo dopiero po dobrych kilku latach przyjęto datek.

Dobrze trafiłam.
Nigdy nie mieliśmy powodu, aby marudzić i nie znosić tych wizyt. Takt i uprzejmość oraz często wręcz sąsiedzkie pogaduszki.
Z ofiarami bywało różnie, raz były spore, raz symboliczne.
Tato nauczył mnie, że nie wolno się wstydzić i można dać tyle, ile się ma.

Zwierzęta w naszym domu zawsze były ciekawskie.
Nie raz siłą musieliśmy spychać kota, który tuż przed zasypiał na fotelu. Psy były grzeczne, ale czasem dostawały akurat w tym momencie niestrawności i zwracały w przedpokoju. Niektóre zbyt wylewne zamykaliśmy w drugim pokoju.

Behemot - kot o charakterze psa, który przylazł do nas nie wiadomo skąd z wielkim zainteresowaniem obwąchiwał sutanny, kiedy był mały bawił się połami i wspinał na guziki.
"Ojcze Nasz" w takim towarzystwie zawsze kończyło się śmiechem nas i księdza.
Jedynie proboszczowi nie podaliśmy imienia w pełnym brzmieniu tego kota, tylko Behciu.
Co się ma denerwować.

Rok temu wszyscy byliśmy chorzy.
Wróciłam z pracy, doczołgałam się do wyra i czekałam na ministrantów.
Kiedy zadzwonili powiedziałam, że nie przyjmiemy księdza, bo jesteśmy chorzy, ale prosimy, aby ktoś po przygotowaną ofiarę wstąpił.
Pochowałam wszystko.

Naraz dzwonek.

Otwieram drzwi, a tu cała procesja! Dwóch na progu i każdy ze swoimi ministrantami!
Ja od razu kopertę przez próg, chustka przy nosie, z pokoju grzmoty i rechot, czyli kaszel męża.
Dość spokojnie jeszcze raz wyjaśniłam, że nagła choroba, niech nie ryzykują ptasiej grypy, że nie przygotowany dom. A ci w śmiech, kropidła i modlitwa!

Jeden zaraz poszedł, a drugi zasiadł, nawet nas nie przepytywał z całokształtu tylko przepisy babci na choroby zaczął podawać. Patrząc na nas wzajemnie się przekaszlujących stwierdził, że pomodli się o nasze zdrowie. Wstał i rozpoczął modlitwę.
Potem znów nas pokropił od zarazy, a koperty siłą wpychanej nie wziął, tylko popatrzył na nas z rozbawieniem i kazał leki kupić.

Bardzo często przychodzi proboszcz. Ja go lubię. Dzieci się go bały, bo niby taki surowy.
Nieżyjący już brat męża mieszkał w pobliżu nas. Tam też żona i trójka dziatek. Bracia byli bardzo podobni do siebie.

Kiedyś kolęda u nich była wcześniej. Wchodzi do nas proboszcz następnego dnia i od razu widzę, że gdy tylko na nas popatrzył wzrok mu się zmienił i był strasznie zmieszany. Szybko rozpoczął modlitwę, ale cały czas nie wiedział, gdzie oczy posiać.
W końcu wybąkał:
- Pan? Tutaj?
- No tak, tu mieszkam.
Mąż też poczuł się zaniepokojony tą dziwną sytuacją, ale nagle eureka!
- Był ksiądz u mojego brata wczoraj!

Ulga, jaką zobaczyliśmy na jego obliczu była bezcenna!
Zaraz nam opowiedział, co poczuł, kiedy otworzył mu facet drzwi, za nim żona, dziatki, a wczoraj ten sam facet z inną żoną i innymi dziatkami!
Bigamia w parafii!
I jeszcze jak starał się MI nie dać znać! Bo cóż ja winna :)

Potem było jeszcze przez kilka lat fajnie, bo wspominał jak to oboje któregoś roku świadkowaliśmy przy Bierzmowaniu całej młodzieży z wyżu demograficznego. Ok 350 sztuk.
Jedynym sposobem na pomieszczenie wszystkich był nakaz proboszcza, że nie będzie świadków indywidualnych i dzieci miały wybrać jedną parę rodzicielską, która im wszystkim dłoń na ramieniu położy.
Zaraz na wstępie umieszczono nas wśród duchownych, z przodu, a mój mąż z młodym księdzem stłukli wazon. Jeden na drugiego winę zwalał, w końcu pozbierali skorupy, a Gulbinowicz się śmiał.
Wesoło potem rodzicom się zrobiło, jak ja panienkom dłoń na ramieniu kładłam wspinając się na palce, a miłe dziewczątka kicały lekutko.
Długo potem nieznani mi ludzie mówili "dzień dobry" i pytali, czy ręka sprawna.
Proboszcz powiedział, że biorąc pod uwagę mój wzrost nie będą mi takiego zajęcia proponować.

Lecz dziś już choruje, Olę co roku pyta w której licealnej jest. Zapomina.
Ta mu odparowała teraz, że już po studiach i pracuje.
Dziecię także wyraziło chęć zamążpójścia - proboszcz - to na nauki trzeba przyjść, dziecko - ja już mam zaliczone, proboszcz - a to dobrze, trzeba ustalić termin, dziecko - już ustalone, proboszcz - a na kiedy, dziecko - a na 16 lipca, proboszcz - a kto zapisał, dziecko - NO KSIĄDZ!!!!

Jeszcze chodzi, jeszcze pracuje, ale pomału widać starość.....

Zaraz po wejściu zauważył kołowrotek! Od razu padło pytanie, kto tu przedzie. Strasznie się ucieszył, że ktoś to potrafi. Z zaciekawieniem wysłuchał, że jest nas już kilkanaście i spotykamy się w internecie u Prząśniczki. Lata młode mu się przypomniały, bo babcia tak potrafiła.

Mąż kazał szycie pochować w przedpokoju, bo kolęda.
Ja się nie ugięłam, mi ksiądz nie straszny i tylko wyrównałam pod kancik horyzont. Proboszcz wychodząc pochwalił wzorowy porządek.
- O to pani szyje? Jaki tu porządek panuje!
No proszę! Znaczy, mam pozwolenie na prowadzenie życia w domu, a nie tylko trwanie na pokaz.

I dobrze mi z tymi kolędnikami, bo trafiłam na mądrych, skromnych i nie narzucających się księży. Bo nie ma strachu, bo nie ma grzmienia i prostowania na siłę. Bo nikt nie stroił focha, jak nie było koperty.
Mam porównanie z tymi, co przychodzili do domu Rodziców.
Ojciec jednego tak nie lubił, że zawsze wychodził z domu na ten czas pospacerować :).