Chorowanie w dobrej zmianie.

Nie wiem co to normalność dzisiaj (to się wydarzyło 2-11-2017).
Pędem rano do bankomatu po kasę, by zapłacić za towar do sklepu gotówką. Bo system zamilkł. Bankomat nasz lokalny opróżniony. Trzeba czekać na otwarcie o 10, aby pracownice załadowały tego dobra. Punkt 10, no chwila po - udało się. Pędem znów wracam do sklepu... a tu mały tłum i czarno od luda, więc pomagam, zostawiam potem wszystko i lecę teraz kłusem antylopy na dość odległy przystanek, by dojechać na 11 do szpitala do przychodni.

Jakoś mało jeżdżę tramwajami i nie zauważyłam, że jeden z przystanków wyparował. Nie ma. Więc doleciałam do przodu. Dopadłam się usadowiłam, bilet skasowałam. Wiedziałam, że mam w portfelu dwa, ale przezornie dokupiłam kolejne dwa.
Musicie wiedzieć, że ja do biletomatów mam takie szczęście, że wrzut na monety zawsze zapchany i muszę mieć banknot.

Dojechałam na czas. Psim swędem znalazłam siedzibę urologii i stanęłam przed drzwiami.
Aby się przygotować wyciągam moją teczkę i wyciągam skierowanie. Mam z nim zapytać niewinnie, czy mnie Pan Uryn przyjmie. No wiem, że przyjmie, ale zapytać trzeba.
Wyciągam, pacze.....jeszcze raz pacze.....okular na czoło i znów pacze krótkowzrocznym okiem...... na skierowaniu jak byk kieruje się panią ANIELĘ, lat 86. Z ulicy pamięci żydowskiego pisarza, też z Wrocławia na szczęście :).
Gorąc buchnął. Ale lekarz się spóźnił, ja już zdążyłam asystentce powiedzieć, że ja tu byłam, jestem i stoję, ale mnie nie będzie chwilkę, bo ja do przychodni......
Kolejkowiczom też to nagłośniłam i wyrwałam.
Znów pod dom tramwajem do przychodni.
Wiecie ile trwa 3 minuty do przyjazdu tramwaju????? W takich okolicznościach godzinę!

Teraz jak ranna łania biegłam przez trawniki i błota, już mi zwisało jak będę wyglądać, aby na skróty do rejestracji.
Tam konsternacja, bicie się po piersiach, w końcu jedna z rejestratorek bierze sprawę na klatę i idzie jako mój ochroniarz do na szczęście tej samej doktor która mi we wtorek napisała bez łaski skierowanie.
Zaprasza do windy na 2 piętro, jesuuuu jak ta winda wolno jechała.
Wlazła, załatwiła podała gotowe nowe skierowanie. To trwało.
Tym razem przestudiowałam od daty wystawienia po pieczątkę lekarza.
Ja już zaczęłam się wahać, czy nie zadzwonić i nie nakłamać, że właśnie mam atak i dojadę w przyszłym tygodniu. Ale usłyszałam głos wewnętrzny - dzisiaj, albo nigdy!

Wypadłam z przychodni, teraz jebudu na przystanek, daleko. Przez przekątną, na czerwonym dopadłam prawie odjeżdżający tramwaj i cóż, nie wiedziałam, że ja tak potrafię biec. No nie zdawałam sobie sprawy. Moje ruszanie i szybkość znane w powiecie, ale ten bieg to chyba wiem jak się przed kulami ucieka.

Dojechałam, na piętro, pacze ludzi połowa, moja kolejka trzymana. A te ludzie co zostali to aż jękli, że ja już. Pot obtarłam i już spokojnie doczekałam wizyty. Mam skierowania na rtg, tomograf, mam se zrobić posiewy, na kreatyninę i czekać. Jestem umieszczona w kolejce. Jakoś zleci albo ten czas, albo moje kamienie od dzisiejszego biegu.
Ale zostawiłam dla cierpliwych na ostatek ostatni smaczek :). Ni mniej, ni więcej zostałam przez system szpitalny zarejestrowana jako - uwaga:
Anna, mężczyzna, lat 40, rozpoznanie - przerost prostaty!!!!!!

Pan Uryny długo paczał na wyplute przez drukarkę, paczał na ekran asystentki, na nią i na mnie. Paczał wzrokiem - zabiję!
Teoretycznie na ekranie była prawda, pół prawdy - tzn imię i nazwisko, data urodzenia, adres i telefon z adresem był mój. Tylko w opisie te męskie geny i wiek. A i to prawie prawda, bo zażywam lek na prostatę, broda mi rośnie i Chłop mówi na mnie Sierżancie. Mnie głupawka ogarnęła i już miałam zaserwować żart mój codzienny, gdy zrozumiałam, że jak paszczę otworzę i coś powiem to zaraz dodrukuje skierowanie do psychiatry.

Pan Uryny ręcznie poskreślał moje męskie atuty i poprawił parafując co skreślone. Po czym rzekł, że w systemie tak się będę bujać jako półkobieta z prostatą, natomiast on gwarantem jest, że mi spróbują lewą nerkę uleczyć. Pocieszona dobrym słowem poszłam se precz i zagadałam w innym budynku o zdjęciu.
Luzik, se przyjadę, se zrobię kiedy chcę. Już tylko lekkim marszem dotarłam do przystanku, i nawet był biletomat. Oczywiście zapchany bilonem, se musiałam banknot wsadzić i wyrzygało bilet, resztę. Gdybym dziś bez biletu raz w życiu pojechała - na mur by była kontrola.

Doszłam do pracy, potoczyłam łbem, nic tu po mnie, padam. Jeszcze zażyczyłam sobie sprowadzenia Bajtka do sklepu, bo mu wczoraj gula pod okiem tym wyłupionym urosła i w podskokach do weta wlazłam. Obtarł sobie, nic mu nie będzie, maść do wykupienia. Oczywiście w całym Wrocławiu brak. Lorinden. Jest za 10 siedemnasta. Pół godziny jestem w domu, to może ja pierogi zrobię?

I to jakby końcówka mojego chorowania od kwietnia tego roku.
Jestem uciążliwie chora, do ogarnięcia przez każdą służbę zdrowia - tylko nie przez polską.
Nasza opieka zdrowotna doprowadziła do stanu, gdzie nie chcą mnie już leczyć prywatnie. W końcu jednego z kolejnych prywatnych lekarzy uwiodła moja historia, złapał się za głowę, oświadczył, że jestem jak bomba z odpalonym lontem, wsadził mnie w kolejkę do szpitala na cito i to cito od 2 listopada nastąpi 4 stycznia 2018 roku!
Obecnie za kilka dni mam wykonać kilka badań, celem ulżenia doli szpitalowi.
Każdego dnia jestem przygotowana z piżamką i papuciami do szpitala, bo wszystko się może zdarzyć. Bo się już zdarzało. Pan Uryny nakazał wezwanie pogotowia absolutnie w każdym przypadku.
Po raz pierwszy w czasie wakacji nie dość, że praca, to jeszcze całkowity zakaz przebywania na słońcu. Ja jestem u kresu, moja rodzina, mój ogródek zaprzepaszczony. Moje wychodzące garściami od pół roku włosy lecą jak po chemioterapii. Na szczęście nowe rosną. Pocieszające jest to, że schudłam 13 kilo w sumie (10 przez chorobę) i wyglądam lepiej objętościowo.
Są dni gorsze i lepsze. Niestety - trzeba na comiesięczną miesięcznicę Zusową ofiarę dać, 500 plus mnie nie dotyczy, ani żadne inne polepszenie życia mnie nie spotkało, ani nie czeka.
Po raz kolejny uzmysłowiłam sobie, że tylko ciąże się liczą. Obok domu mam na szczęście całkiem fajny domek pogrzebowy, więc najbliżsi nie muszą latać niewiadomogdzie - gdybym jednak padła w tym locie.
A jak jeszcze w niedzielę nie będę mogła zakupów zrobić to już całkiem fajnie będzie w kraju.

Nie chorujcie! A ja już nie będę o swojej chorobie tutaj pisać. Jak się uda - to się pochwalę.
Kreślę się z poważaniem - nadal szurnięta i wesoła Kankanka. Ale dziś i tak depresyjny dzień.