Spódnica beżowa

Latem lubię szyć. Zaczynam sezon szycia od wygarnięcia ciuchów na lato i po selekcji - dużo się zmniejsza :) niektóre rzeczy idą do poprawek a niektóre zasilają kontenery dla PCK lub śmieciowe. I powstają nowe.

Tym razem padło na kawałek bardzo mięsistej bawełninej tkaniny, utkanej żakardowo a zakupionej wiek temu w lumpeksie na obrus.
Po krótkiej dyspucie z sobą - na cholerę mi kolejny obrus - stanęło na spódnicy. Szytej ze skosu.
Wykrój pochodzi z Burdy, ale nie zapisałam z jakiego numeru.

Wg projektu z boku miał być zamek kryty.
Niestety z wszywaniem do skosu poległam. Kilka razy ten nieszczęsny zamek męczyłam, ale za każdym razem końcówka brzydko odstawała. Nie pomogła taśma stabilizująca, ani wdawanie, ani rozciąganie.
No nie i już!

Po dwóch dniach wszyłam po prostu gumę do góry i przystębnowałam ją w miejscach pionowych zaszewek, by się pasa trzymała.
Mogłam tak zrobić, bowiem większość wykrojów dziwnie nie uwzględnia talii. A ja mam notoryczny problem z luzami  tym miejscu. I mimo zmniejszania już na poziomie wycinania wykroju zawsze ta talia jest za luźna. Poza tym skos się naciąga.

Wciągam więc tą spódnicę przez nogi i jest ok.
Na Maańce widać marszczenie, ale ona jest zdecydowanie szczuplejsza w pasie niż ja.
Na mła to-to leży gładko i bez zarzutu.

Zrezygnowałam z odszywanych kieszonek, bowiem znając siebie zaraz bym tam miała wszystkie skarby, a niechlujnie się wygląda z wypchanymi kieszeniami.
Zrobiłam proste patki, a guziczki sama sobie oblekłam materiałem.
Mogłabym się pokusić o powinięcie ręczne jednak tej spódnicy, ale na razie upały mi przeszkadzały i nawet nie było okazji by ją założyć. W realu mniej drastycznie to wygląda, a ręcznie szyć nie lubię. Jednak z powodu braku stebnowań taki dół razi i wypruję ten szew maszynowy jednak. Co może potrwać.
Innym wyjściem jest dołożenie stebnówek na zakładkach, patkach i wtedy będzie wszystko pasować. Zwłaszcza mi będzie lżej.