Kazachstan

W czasie kiedy szalałam z szyciem poduszek nagle zadzwonił telefon:
- Jest do opróżnienia strych!

Znane są wszem nasze dziwactwa, zbieranie staroci, książek, szmat rozmaitych więc poproszono nas o pomoc w opróżnieniu strychu poniemieckiego domu pewnej rodziny.
Czasu było mało, dom został sprzedany, a właściciele przytłoczeni zbiorami przez lata.
Z pewną nieśmiałością odkrywałam cuda, które zalegały każdy kąt.


Z najciemniejszego kąta, gdzie nawet do głowy by mi nie strzeliło aby zajrzeć - mój zięć wyniósł dzielnie wór - O! To dla mamy!
Zajrzałam ostrożnie i z lękiem.
Na dole przepastnego papierowego worka czaiły się obłe kształty, poskręcane niczym węże, takie spore i odpasione, bure.
Wyniosłam do światła - kolor zrobił się dużo jaśniejszy - a te węże to poskręcane motki jakiejś włóczki. Podejrzewałam wełnę, więc odłożyłam do zabrania.
W domu całość porozkręcałam, przełożyłam do ochronnych worków i wyprałam w pralce na delikatnym programie.
Kiedy wyschło, włos się na nich lekko postawił i już całkowicie było to-to podobne do wełny.
Jakoś jednak dziwne było w dotyku. Lekko skrzypiało jak było wilgotne.
Zrobiłam więc próbę ognia - bawełna!
Prawdziwa naturalna bawełna! Uprzędziona ręcznie w singla i to dość luźnego. Miejscami są zgrubienia typowe dla ręcznego przędzenia i cienizny, są ociupinki roślinne w postaci kropek.


Skąd na tym strychu bawełna??????

Po innych rzeczach i z opowieści rodzinnych dowiedziałam się, że dom zamieszkiwała Pani o umiejętnościach i zainteresowaniach robótkowych, potem dotarłam do informacji, że to musi być bawełna przywieziona w latach siedemdziesiątych z Kazachstanu!
Nie wiem, czy część była wykorzystana, czy ja dostałam całość, nie znam też nikogo kto miałby w ręku taką przędzę. Pozostało poeksperymentować.

Moty były wielkie - średnica ok3 metrów, więc rozłożyłam dwa krzesła i biegając w kółko pozwijałam w kłębki. Kiedy rwała się nić zaczynałam nowy kłębek - wszystko po to, aby wyselekcjonować dobre partie.
Zaczęłam eksperyment od próby farbowania.



Nawijałam na motowidło partie po 10 deko i do gara. Jako pierwszy kolor wybrałam zielony wiosenny. Potem pozwijałam w kłębki i jeszcze raz poskręcałam w singla aby wzmocnić cienką nić. Następnie zwinęłam w 2 ply.


Uzyskana nić jest puchata, nie przypomina gładkiej merceryzowanej jaką znamy. Dotarłam do zdjęcia nici bawełny produkowanej współcześnie w Kazachstanie i jest bardzo podobna.
No, oczywiście moja jest ręcznie, na nowo jakby :)))

Wydziergałam bluzkę z rękawem 3/4, podwójny ściągacz. Zużyłam na rozmiar 36/38 - 25 deko. Druty nr 3,5.


W dotyku wspaniała - miękkość wełny a przewiewność bawełny.
Noszę intensywnie by wychwycić wszelkie cechy.
Po praniu rozmiar się nie zmienił, jednak na mnie jest w tej chwili ciut za szeroka, a to na skutek i mojego schudnięcia i układania się tej bawełny - ma tendencję do rozkładania na płasko. Nie jest ciężka, więc nie wyciąga się pod ciężarem w dół.
Ściągacz widać jak najbardziej, ale na mnie zamiast 78 oczek powinnam nabrać 62 lub użyć cieńszych drutów. Zdecydowanie powinny być tu druty 2,5 lub 3 i robić ścisło.
Bronię się przed robotą na mniejszych niż 3,5 z racji wrodzonego lenistwa.
Podczas dziergania cały czas wyciągałam dzianinę w dół i sprawdzałam długość, a nie zwracałam uwagi na szerokość. Wręcz bałam się, że jak zrobię opięty to będzie wzór głupio układać się na biuście.
Miało być swobodnie. No to jest. Widać to na manekinie, gdzie powiesiłam zdjętą przed chwilą z siebie bluzkę.
Po praniu blokuję wyciągając ściągacz na wieszaku, ale tej bluzki nie da się zblokować na stałe. Można ją rozprasować tylko na szerokość. Przynajmniej w tym modelu i wzorze.

Pozwijałam trochę motków w 2 ply i na razie dojrzewa pomysł. Albo zrobię coś w naturalnym kolorze, albo pobawię się farbowaniem w rozmaite niuanse. Część zostawiam w pojedynczym singlu, bowiem zrobiłam fajną wełenkę o której innym razem.