A teraz będzie o cudach - cud pierwszy

5 stycznia przeżywaliśmy rocznicę śmierci naszego najbliższego.
W dni świąteczne przyjechała ze Szkocji najstarsza córka naszego Marka - Marta.
Marta ma 19 lat.

Dawno, dawno temu, właśnie 19 lat wstecz zorganizowaliśmy u nas wielką Wigilię.
Byli wszyscy. Moi rodzice, rodzice męża, wszystkie nasze szkraby, mój brat i pod koniec przyszli właśnie brat męża z żoną.
Żona spodziewała się dziecka, ale termin jeszcze był w zapasie.

Wigilia była bardzo udana. Moje najpiękniejsze dzieci grały na skrzypcach, chociaż tylko jedno chodziło do szkoły, a najmłodszy jeszcze nawet nie mówił, ale skrzypki dzielnie wkładał pod brodę i naśladował. Grałam ja z bratem w duecie. Dziecka i dorośli śpiewali kolędy radośnie i w głos.
Moja mama opowiadała dowcipy, tato śmiał się serdecznie, teść strzelał powiedzonkami, a teściowa aż oczy otwierała, że tyle u nas muzyki.
Na tą okazję pożyczyliśmy kamerę i nagrywaliśmy co jakiś czas wszystkich.
Kamerę potem przejął ode mnie szwagier i uwiecznił swoją ukochaną żonę oraz najważniejsze - jej brzuszek!
Siedzieliśmy bardzo długo przy tej Wigilii, jakby ktoś nam kazał.

Następnego dnia, wczesnym rankiem obudził nas Marek - w dzień Bożego Narodzenia pojawiła się Marta!!!!!
Bardzo to przeżywał. Kiedy zapytaliśmy jak ma na imię jego córka - odrzekł, że nie pamięta!!!!
To wszystko oczywiście przytomnie zarejestrowaliśmy znów kamerą, a potem mu ją daliśmy, aby uwiecznił swoje dziecię i małżonkę w tak radosnych dniach.

Minęło pół roku, nasza córka przystępowała do Pierwszej Komunii, a teściowi nagle pogorszyło się zdrowie i znalazł się w szpitalu.
Znów mieliśmy kamerę. I znów jako operator nagrywał Marek. Mieliśmy uwiecznione dziecię w kościele i podczas wizyty w szpitalu, kiedy w białej sukienusi poleciała z ojcem uściskać Dziadka.
Tydzień później ojciec męża nie żył.

Od Wigilii nie oglądaliśmy filmu z nagrania, ale po pogrzebie, jakiś czas później poprosiliśmy Marka, aby w końcu oddał nam taśmę.
Tu Marek się zasępił i powiedział, że nie ma. Nie ma kasety, nie ma w całym domu i prawdopodobnie niechcący skasował całość nagrywając chrzest swojego maleństwa.

O żesz!
Kazaliśmy szukać, sprawdzać, przypominać sobie gdzie mógł położyć. No nie ma, nie ma, nie ma!!!

Dobra. Pamiętając żywego ojca pogodziliśmy się z tym, ale Marek raz na rok przynajmniej słyszał kilka słów na temat swojego roztrzepania.

Minęło kilka lat i odszedł mój Tato. A potem pożegnał nas Marek.

Stojąc nad grobem 5 stycznia tego roku zobaczyłam dziwny znicz, w którym rymicznie drgało światło. Przez myśl przemknęło: Ale by się ucieszył, tak kochał takie gadżety!
To był znicz chyba z napędem bateryjkowym.
Takie wielkie łzy gorące mi poleciały, wiecie, z gatunków tych co lecą strugą gorącą i nie zmywają makijażu. A przez głowę druga myśl przeleciała - a kasety nie upilnował!
Uśmiechnęłam się potem nad tym zniczem, wiedziałam, że na pewno taki to się podoba Markowi i wróciłam do domu.

W tym samym czasie mój mąż kończył wędzenie kiełbas dla Marty, aby dziecko mogło zabrać trochę polskiej wałówki. Zaniósł kosz wędlin do nich. A na progu przywitała go żona Marka:
- Wiesz co mam! KASETĘ!!!!!

Boże! Z naszą wspólną Wigilią, z Komunią, z wizytą u teścia, z moim tatkiem, z pierwszymi dniami Marty!!!!!
Jakiś głos kazał Eli szukać.
Po 19 latach, mimo kilkukrotnego przemeblowania, przeprowadzki, lat stała cała na półce!
A przecież nie raz była akcja szukania, nie raz Marek miał łeb suszony!

Przegraliśmy całość z VHS na DVD, zrobiliśmy kopie. Wzruszenie nam zatykało gardła.
Łzy płynęły i płyną dalej. Ale teraz przynajmniej na tym kawałku plastiku mamy całą rodzinę.

Marku, Tato, Teściu - bardzo Was dalej kochamy i bardzo nam Was brakuje......




A Wy Kochani - zadbajcie o takie pamiątki, o zdjęcia, nagrania. Niech się nie zapodziewają na całe dekady!




cd cudów nastąpi.....